ΟI ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΗΔΟΝΕΣ δεν
διαφέρουν καθόλου από τις σκιές και από τα όνειρα. Πριν καλά καλά τις
γευθή ο αμαρτωλός, σβήνουν. Ενώ οι τιμωρίες που επισύρουν είναι χωρίς
τέλος. Και το γλυκό που προσφέρουν στον άνθρωπο είναι λίγο, ενώ το
πικρό αιώνιο. Όποια σχέσι υπάρχει ανάμεσα σ’ ένα όνειρο μιας ημέρας και
ολοκλήρου του χρόνου της ζωής μας, τέτοια υπάρχει ανάμεσα στις εδώ
απολαύσεις και στις μελλοντικές τιμωρίες. Και ποιος, αλήθεια, θα
προτιμούσε να ιδή ένα ευχάριστο όνειρο και εξ αιτίας του να τιμωρήται σ’
όλη του την ζωή;
Ας αποφύγουμε, αγαπητοί, την πονηρία του διαβόλου (που μας ξεγελά με
μικρά πράγματα και μας κάνει να χάνουμε τα μεγάλα). Ας αποφύγουμε να
υποστούμε μαζί με αυτόν την καταδίκη. Για να μην ειπή και σ’ εμάς ο
Κριτής: Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το
ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού (Ματθ. κε’, 41).
