Μακαρισμός πρῶτος (Μέρος Β΄)
Ὁ μέγας Βασίλειος λέει ὅτι ταπείνωση εἶναι: «Ἡ ἀπόθεσις τοῦ ματαίου φρονήματος καὶ ἡ ἀπὸ τοῦ ἐπάρματος καὶ ὕψους ἀλαζονικοῦ καὶ οἰήματος διακένου πρὸς τὴν οἰκείαν ἀξίαν ἐπάνοδος»[1], δηλαδή νά ἀποθέσεις τό μάταιο φρόνημα , νά φύγεις ἀπό ἐκείνη τήν ἀλαζονική ἔπαρση , τήν οἴηση , τήν κούφια ὑπερηφάνεια , καί νά γυρίσεις σ’ ἐκεῖνο πού εἶσαι, ἐκεῖνο πού ἀξίζεις.
Ἐκεῖνο πού θά ἤθελα νά θυμᾶστε
εἶναι οἱ τελευταῖες λέξεις: Ταπείνωση εἶναι ἡ «πρὸς τὴν οἰκείαν ἀξίαν ἐπάνοδος», τό νά γυρίσεις πίσω στόν πραγματικό ἑαυτό σου, καί νά πεῖς ″εἶμαι αὐτό ″. Νά ἔχεις ἀκριβῆ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ
σου. Ἄν σοῦ ζητήσουν νά κάνεις κάτι καί τό μπορεῖς, τότε νά πεῖς ″ναί , θά τό κάνω ″. Δέν εἶναι ὑπερηφάνεια,
ἀφοῦ ξέρεις ὅτι μπορεῖς νά τό κάνεις. Ἄν πεῖς στόν ἑαυτό σου ″μπορῶ ″ καί στούς ἄλλους πεῖς ″δέν μπορῶ ″, αὐτό πολλές φορές δέν εἶναι
ταπείνωση, ἀλλά αἴσθημα μειονεκτικότητος, εἶναι ψευτοταπείνωση!