ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ή ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ;
Από τον π. Ανδρέα Γκατζέλη
Η
πνευματική ζωή έχει σαν σκοπό την τέλεια αυτοπροσφορά μας στο Θεό. Με
απόλυτη εμπιστοσύνη/πίστη στο πρόσωπό Του, αφήνουμε/εγκαταλείπουμε τον
εαυτό μας και τους άλλους και όλη μας την ζωή στα στοργικά Του χέρια.
Αυτό εκφράζουμε όταν σε κάθε λειτουργική σύναξη και σε κάθε ακολουθία
προσευχόμαστε λέγοντας: «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».
Αυτού του είδους η εμπιστοσύνη/πίστη, για την οποία γράφει ο Απόστολος Ιωάννης ότι, «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν ( Α Ιωαν. 5,4)»,
προϋποθέτει την ακριβή γνώση του προσώπου του Θεού. Γνώση που πηγάζει
από προσωπική σχέση και όχι από εγκεφαλική/διανοητική εργασία, από
φιλοσοφικό στοχασμό. Εξ άλλου και η Αγία Γραφή όταν αναφέρεται στη γνώση
μεταξύ των προσώπων την εννοεί ως «κοινωνία εν τη υπάρξη». Ως
υπαρξιακή (συμ)μετοχή στον τρόπο ζωής και ύπαρξης του άλλου προσώπου και
αυτό ακόμη και στο σωματικό επίπεδο.
