Γράφει
σε κάποιο πνευματικό της παιδί:
Ας
μάς άπασχολή πάντοτε η αίωνιότης και εις αυτήν πάντοτε να εχωμεν τον νουν μας η παρούσα
ζωή
είναι
πρόσκαιρη
και μάταιη. Όμως από την εδώ ζωή μας κρίνεται και η εις ουρανούς άνάβασίς μας
κοντά στον ήγαπημένον Ιησού. Τά διαβατήρια έδώ στην γην υπογράφονται και δι’ αυτό
χρειάζεται προσοχή εις το θέλημα τού Θεού. Ό Θεός να μάς φωτίζει στον δρόμο Του.
Συνέπασχε
πραγματικά με τις σοβαρές και καμιά φορά απρόσμενες ασθένειες των αδελφών της
Μονής, που γνώριζε πολύ καλά ότι θα οδηγούσαν στον θάνατο. Ή ίδια γινόταν χίλια
κομμάτια, γιατί δεν μπορούσε να βλέπει το πλάσμα τού Θεού να υποφέρει, και αναλογιζόταν
πόσο αγώνα έχει η ψυχή μέχρι να απελευθερωθεί από το θνητό της σώμα. Όμως,
παρόλη την θλίψη και τον πόνο τού χωρισμού, ποτέ δεν έπαψε να μάς νουθετεί και να
μάς στηρίζει, να μάθουμε να δεχόμαστε τά πάντα, μέσα στην πρόνοια τού Θεού. Γράφει
σε αλληλογραφία της:
