Οι
300 διάσπαρτοι σε όλη την πρωτεύουσα
ναοί και ναΐσκοι που γλύτωσαν κατά την
περίοδο της τουρκοκρατίας, αλλά
ξεπουλήθηκαν με νομοθετική ρύθμιση
στις αρχές του 1835
Από
τον Ελευθέριο Σκιαδά
Από
το περιοδικό «δ» της «Κυριακάτικης
Δημοκρατίας»
Οποιος
αναζητήσει, με ιστορική συνέπεια, τα
βαθύτερα αίτια και τις συνθήκες που
οδήγησαν στην καταστροφή και στον
αφανισμό δεκάδων εκκλησιών των Αθηνών
και στο ξεπούλημά τους μαζί με τα οικόπεδά
τους, αναμφισβήτητα θα φτάσει στην εποχή
όταν προετοιμαζόταν η ανακήρυξη των
Αθηνών ως πρωτεύουσας και Βασιλικής
Καθέδρας του νεοσύστατου ελληνικού
βασιλείου. Στις σημαντικές δοσοληψίες,
συνεννοήσεις και δεσμεύσεις μεταξύ της
επίσημης Πολιτείας, όπως την εξέφραζαν
κυρίως το Συμβούλιο της Αντιβασιλείας
και διάφορες Αρχές, όπως η νομαρχία, και
οι γηγενείς Αθηναίοι, όπως εκφράζονταν
μέσω της Δημογεροντίας, αφού ακόμη δεν
είχε συσταθεί ο Δήμος Αθηναίων. Οι
περιστάσεις ήταν κρίσιμες, οι οικονομικές
συνθήκες ασφυκτικές, οι απαιτήσεις για
εξεύρεση καταλυμάτων και κατοικιών
υπερβολικές, όπως και η αδυναμία
υλοποίησης των φιλόδοξων σχεδιασμών.
