Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου πιστεύουν πως ο περισπασμός
είναι κάτι ασήμαντο, αθώο. Οι άγιοι πατέρες όμως τον περισπασμό τον
λογαριάζουν ως ρίζα όλων σχεδόν των κακών. Εκείνος που επηρεάζεται και
υποκύπτει εύκολα στον περισπασμό έχει κάποια πολύ επιπόλαιη και
επιφανειακή γνώση για όλα τα θέματα, ακόμα και για τα πιο σπουδαία και
σοβαρά. Εκείνος του οποίου ο νους περισπάται συχνά και περιφέρεται από
δω και από κει είναι κατά κανόνα ασυνεπής. Τα συναισθήματά του δεν έχουν
ούτε βάθος ούτε σταθερότητα. Πετάει σαν την πεταλούδα από λουλούδι σε
λουλούδι και περνάει τον καιρό του από διασκέδαση σε διασκέδαση, η μια
ματαιότητα διαδέχεται την άλλη.
Ο άνθρωπος που περισπάται συχνά δεν μπορεί να αγαπήσει το συνάνθρωπό
του εύκολα. Τις δυστυχίες των άλλων τις αντιπαρέρχεται μ’ αδιαφορία και
συνήθως φορτώνει τους άλλους με βάρη που δεν μπορούν να σηκώσουν.
