Η νοερά προσευχή πρέπει να γίνεται ανά
πάσαν στιγμή. Δεν έχει σημασία αν είναι εντατική η αδύνατη. Στο δρόμο,
στο αυτοκίνητο που ξέρει ο καθένας τι κάνεις, αν είσαι προσηλωμένος στο
Θεό; Νους, στόμα, καρδιά κύκλο η νοερά προσευχή. Χάνεται ο λογισμός. Απομονώνεται, εξαφανίζεται.
Η προσευχή να γίνεται. Έστω και τυπική, που σου ψιθυρίζει ο διάβολος ότι είναι ξηρή και τυπική.
«Είσελθε εις το ταμιείον σου, όταν
προσεύχη, και… αποδώσει σοι εν τω φανερώ». (Ματθ. 6, 6). Να κλείσουμε
όχι μόνο την πόρτα του δωματίου μας, όταν θέλουμε να προσευχηθούμε, αλλά
να
κλείσουμε και τα αυτιά μας και τη σκέψη και όλες τις αισθήσεις του εαυτού μας.
