Ο Γέροντας ήξερε ότι πλησίαζε η ώρα του για να «φύγη». Έλεγε, πριν την κοίμησή του σε πολλούς, σε πατέρες, σε πνευματικοπαίδια του: «Εγώ, παιδιά μου, θα φύγω σ’ ένα χρόνο…, εγώ θα φύγω σε λίγους
μήνες…, εγώ θα φύγω σε λίγες βδομάδες…, εγώ θα φύγω σε λίγες μέρες…». Όμως τα παιδιά του δεν τον πίστευαν, διότι λέγανε ότι εφ’ όσον ήταν άρρωστος, έτσι τα λέει αυτά· ήταν εξ άλλου και σχετικά νέος 70 στα 71.
Στις 17 Νοεμβρίου του 1991, ημέρα Κυριακή, ο γέροντας Ιάκωβος με παρακάλεσε να βρίσκωμαι στις 21 Νοεμβρίου στο Μοναστήρι του. Πώς έγινε αυτό; Εγώ τον είδα στον ύπνο μου στις 17 Νοεμβρίου που πήγα να ξεκουραστώ. Τον βλέπω στον ύπνο να βρίσκεται σε μια πάρα πολύ μεγάλη άσπρη εκκλησία, σε ένα ψηλό λόφο· έλαμπε ολόκληρος ο λόφος από τον πολύ ήλιο, και μέσα είχε κόσμο αμέτρητο και μου είπε: «Δεν θα μου μιλήσης ούτε θα σου μιλήσω εδώ· θα έρθης από κοντά να μιλήσουμε στο Μοναστήρι. Άκουσες τι σου είπα; Δεν θέλω αντίρρηση. 21 Νοεμβρίου θα έρθης στο Μοναστήρι».
Ξυπνάω και παίρνω τηλέφωνο στο Μοναστήρι. Το σηκώνει ο π. Κύριλλος και μου λέει «είχαμε την συζήτησή σου με τον Γέροντα και θέλει να έρθης οπωσδήποτε στις 21 Νοεμβρίου». Αφού μου το ζητά ο Γέροντας σκέφθηκα ότι πρέπει να πάω. Μου λέει, επίσης, ο π. Κύριλλος ότι θα έρθη στην Αθήνα με το χέρι του οσίου Δαυΐδ, άμα θέλω να πάω να το προσκυνήσω και να τα πούμε από κοντά. Όταν τον είδα από κοντά, του είπα το όνειρό μου και του λέω:
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
