Ο Μακαριστός Καθηγούμενος της ιεράς Μονής Διονυσίου Γαβριήλ, διηγείται
το επόμενο αληθινό γεγονός: «Τον Οκτώβριο του 1913, ο επιτελάρχης του
Εθνικού μας στρατού Βίκτωρ Δουσμάνης μας έστειλε συνοδεία δύο στρατιωτών
έναν ανιψιό του ψυχοπαθή και δαιμονισμένο, με μία επιστολή προς την
Μονή μας, στην οποία έλεγε: «Εδώ, πατέρες, εις την πατρίδα μου, την
Κέρκυρα, έχουμε το καλύτερο ψυχιατρείο της Ελλάδος. Εκεί
έμεινε ο ανιψιός μου αυτός ο Γιάννης, αλλά δεν είδαμε καμία βελτίωση.
Μας είπαν δε οι γιατροί ότι εξάντλησαν όλα τα μέσα της επιστήμης.
Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να τον στείλουμε σε σας εκεί στο Άγιο Όρος και
σας παρακαλούμε να τον δεχθείτε και να του κάνετε ό,τι είναι δυνατόν
πνευματικώς και ο Θεός ίσως τον λυπηθεί και αυτόν και εμάς και τον κάνει
καλά». Η Μονή μας τον δέχθηκε και οι στρατιώτες τον έφεραν ελαφρά
δεμένο, μας είπαν δε να τον προσέχουμε, μας τον παρέδωσαν και έφυγαν.
