Στον ναό προσφέρουν στον Δεσπότη
αφιέρωμα ζωντανό που κινείται και στον οίκο του Θεού προστίθεται
ωραιότητα και ο τόπος του ναού κληρώνεται σαν κατοικητήριο της δόξας
—πράγμα που και ο Δαβίδ παραδέχεται ότι επιθυμεί, αλλά δεν αξιώνεται να
το δει με τα μάτια του. Και ξεχνά η παιδούλα το πατρικό της σπίτι και
οδηγείται στον βασιλιά, που επιθύμησε το κάλλος της.
Οδηγείται με τη θέλησή της, με τιμές και
δόξα, με λαμπρή πομπή βγαίνει από το σπίτι της, ενώ όλοι χειροκροτούν
εγκωμιαστικά την έξοδο. Συνοδεύουν τους γονείς της όλοι οι συγγενείς, οι
γείτονες, οι φίλοι. Οι πατέρες συνοδεύουν χαρούμενα τον πατέρα κι οι
μητέρες τη μητέρα, οι κοπέλλες και οι νεαρές κρατώντας λαμπάδες
συμπορεύονται με την κόρη του Θεού σαν ένας κύκλος αστεριών φωτεινών
γύρω από τη σελήνη κι όλη η Ιερουσαλήμ μαθαίνει το γεγονός και
παρακολουθεί την πρωτοφανή αυτή πομπή, δηλαδή ένα κοριτσάκι τριών ετών
να περιστοιχίζεται με τόση δόξα, να τιμάται με τόση λαμπαδηφορία. Όταν
έφτασαν στον ναό, τους περίμενε και τους χαιρετούσε με ψαλμωδίες όλη η
ιερατική τάξη και ο ίδιος ο αρχιερέας συγκινούνταν από το θαύμα αυτό και
μάλιστα περισσότερο από όλους, επειδή ήταν θεόπνευστος.
