Θά σᾶς
διαβάσω μία πολύ ὡραία ἱστορία πού τήν
εἶχε διηγηθεῖ ἕνας Γέροντας Ρῶσος.
Τούς Ρώσους Γέροντες τούς λένε Στάρετς.
Αὐτός ἦταν ὁ Στάρετς Ζαχαρίας καί
διηγήθηκε ἕνα ὡραῖο περιστατικό γιά
ἕναν νέο, ὁ ὁποῖος ἤτανε πολύ ἁπλός,
δέν ἔλεγε ποτέ ψέματα, δέν εἶχε καθόλου
πονηρία καί ἀγαποῦσε πάρα πολύ τήν
ἀλήθεια. Ὅλοι πρέπει νά λέμε πάντα τήν
ἀλήθεια.
Αὐτός,
λοιπόν, προσπαθοῦσε νά κάνει τό θέλημα
τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πού θά σᾶς διηγηθῶ
εἶναι πραγματικό γεγονός. Ἔγινε στή
Ρωσία σέ ἕνα μέρος ὄχι πολυσύχναστο,
σ’ ἕνα μέρος πού ἦταν στήν ὕπαιθρο.
Ἐκεῖ λοιπόν, κοντά σ’ ἕνα χωριό ζοῦσε
ἕνας νέος χωρικός, ὀρφανός, τελείως
ἀγράμματος ἀλλά πολύ ἐργατικός.
Συνεχῶς, πάντοτε ἐργαζόταν καί δέν
πέρασε οὔτε μιά στιγμή μέ ὀκνηρία στή
ζωή του, μέ τεμπελιά. Κι ἐμεῖς δέν πρέπει
νά τεμπελιάζουμε... Ἡ ψυχή του ἦταν
καθαρή σάν κρύσταλλο. Σέ κάθε ὑπόθεση,
πάντοτε, ἄκουγε τήν συνείδησή του. Ἡ
συνείδηση εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ πού
ἔχουμε μέσα μας κι, ὅταν πᾶμε νά κάνουμε
κάτι κακό, μᾶς λέει «μήν τό κάνεις αὐτό».
Ἔτσι λοιπόν, αὐτός ὁ νέος πάντοτε
ἄκουγε τήν συνείδησή του καί δέν ἔλεγε,
ἐγώ θά τό κάνω κι ἄς λέει μέσα μου ἡ
φωνή τοῦ Θεοῦ ὅτι δέν πρέπει. Κι ἄν
κάποιος δέν ὑπακούει στή συνείδησή του
μιά φορά, δυό φορές, τρεῖς φορές, μετά
τί γίνεται; Ξέρετε;
