Κάποιος πλούσιος χριστιανός έταξε στον Άγιο Μηνά να προσφέρει έναν ασημένιο δίσκο στο ναό του. Παρήγγειλε λοιπόν στον αργυροχόο δύο δίσκους και του ζήτησε στον μεν ένα να γράψει το όνομα του Αγίου στον δε άλλον το όνομα το δικό του.
Επειδή όμως ο δίσκος ο προορισμένος για τον Άγιο έγινε λαμπρότερος και
ωραιότερος, ο χριστιανός, από απληστία κινούμενος, δίχως να ντραπεί τον
κράτησε για τον εαυτό του.
Ταξιδεύοντας λοιπόν στη θάλασσα, δείπνησε στο πλοίο χρησιμοποιώντας
ασυλλόγιστα και χωρίς ευλάβεια τον δίσκο του Αγίου. Μετά το δείπνο ο
υπηρέτης του ανευλαβούς χριστιανού προσπάθησε να πλύνει τον δίσκο στη
θάλασσα με αποτέλεσμα να του πέσει στο νερό και να βυθισθεί. Τότε ο
νεαρός υπηρέτης φοβήθηκε πολύ, σάστισε και, προσπαθώντας να πιάσει τον
δίσκο, έπεσε κι αυτός στη θάλασσα. Όταν ο κύριός του αντελήφθη το
συμβάν, συναισθάνθηκε ότι πλήρωνε τα επίχειρα της απληστίας του και
τυπτόμενος από την συνείδησή του, παρακαλούσε τον Θεό να βρει έστω το
λείψανο του μικρού υπηρέτη του, τάζοντας να δώσει στο ναό του Αγίου Μηνά
και τον δεύτερο δίσκο, και τα χρήματα που άξιζε ο χαμένος στη θάλασσα
δίσκος. Αφού βγήκε στη στεριά περίμενε με αγωνία στην ακρογιαλιά μήπως
και εκβρασθεί το πτώμα του υπηρέτη.
