ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Από την "Ερμηνεία εις την ενάτην
Ωδήν της Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας"
Ω γλυκυτάτη, και πράγμα και όνομα, Μαριάμ, τι πάθος είναι τούτο, όπου αισθάνομαι εις τον εαυτόν μου;
Εγώ δεν ημπορώ να χορτάσω τους επαίνους των μεγαλείων σου!
Όσον γαρ περισσότερον τα επαινώ, τόσον περισσότερον τα ορέγομαι, και ο
πόθος μου επ' άπειρον προβαίνει, και η επιθυμία μου ακόρεστος γίνεται·
διό και πάλιν επιθυμώ να τα επαινέσω.
Τοσούτον είναι θαυμαστά τα μεγαλεία σου Θεοτόκε, ώστε όπου όλοι, οι
περί τας λογικάς τέχνας και επιστήμας καταγινόμενοι, θεωρούντες νοερώς
ταύτα εφιλοτιμήθησαν, ο καθ' ένας εξ' αυτών να σε επαινέση με τα της
τέχνης και επιστήμης του ίδια.
Και οι μεν Γραμματικοί σε ονομάζουν, μετά του Υιού σου, Άλφα και
Ωμέγα· αρχήν των του Θεού θαυμάτων και τέλος των αυτού διδαγμάτων· οι δε
λογικευόμενοι σε καλούν μέσον όρον των ιδικών τους συλλογισμών. Διότι,
καθώς εν εκάστω συλλογισμώ αποδεικνύεται εν καθ' ετέρου δι ετέρου,
τοιουτοτρόπως και δια μέσου σού απεδείχθη το εν, ήτοι ο υπερούσιος Λόγος
και Θεός, καθ' ετέρου, ήτοι μετά της ανθρωπίνης φύσεως, και εν πρόσωπον
και μία υπόστασις μετ' αυτής εχρημάτισεν.
Οι ρήτορες εσένα ονομάζουν πολυσύνδετον ζωντανόν και έμψυχον επίλογον
και ανακεφαλαίωσιν όλων των αρετών και χαρισμάτων, όσα εμοιράσθησαν εις
όλα τα κατά μέρος κτίσματα, ουράνια και επίγεια.
Οι Αριθμητικοί εσένα λέγουν ότι πλουτείς την κατ' αυτούς αναλογίαν·
διότι, ον λόγον και σχέσιν έχει ο ουράνιος Πατήρ προς τον Χριστόν, τον
αυτόν έχεις και συ, η επίγειος Μήτηρ, προς τον αυτόν Χριστόν.
