Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ: «Τό κοσμικό φρόνημα - Τί εἶναι καί πῶς θά τό νικήσουμε»
Ἀνοῖξτε στήν Α΄ καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἰωάννου στό δεύτερο κεφάλαιο. Οἱ
καθολικές ἐπιστολές εἶναι μετά ἀπό τίς δεκατέσσερις ἐπιστολές τοῦ
Ἀποστόλου Παύλου, τῶν ὁποίων τελευταία εἶναι ἡ Πρός Ἑβραίους. Ἑπομένως,
μετά τήν Πρός Ἑβραίους ἀρχίζουν οἱ καθολικές ἐπιστολές. Λέγονται
καθολικές γιατί στέλνονται πρός ὅλους τούς χριστιανούς, ὄχι σέ μία
τοπική Ἐκκλησία, στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, στήν Ἐκκλησία τῆς
Θεσσαλονίκης, στήν Ἐκκλησία τῆς Ἐφέσου, ἀλλά πρός ὅλες τίς Ἐκκλησίες,
τῆς ἐποχῆς ἐκείνης βέβαια, ἀλλά καί σέ ὅλες τίς Ἐκκλησίες ἀπανταχοῦ τῆς
γῆς, ἀφοῦ αὐτά πού λέγονται ἔχουν διαχρονική ἀξία καί ἰσχύουν γιά ὅλους
τούς χριστιανούς ὅλων τῶν αἰώνων. Μετά τίς ἐπιστολές, λοιπόν, τοῦ
Ἀποστόλου Παύλου ἔχουμε τήν καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ
Ἀδελφοθέου, στή συνέχεια ἔχουμε τήν πρώτη καθολική ἐπιστολή τοῦ Πέτρου,
τήν δευτέρα τοῦ Πέτρου καί μετά ἔχουμε τήν πρώτη τοῦ Ἰωάννου, τοῦ Ἁγίου
Ίωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Θεολόγου.
Σέ αὐτή λοιπόν, θά δοῦμε στό Β΄ Κεφάλαιο τόν στίχο 15. «Μή ἀγαπᾶτε τόν
κόσμον», ἐννοεῖτε «τεκνία καί πατέρες», ὅπως λέει ἀπό τόν στίχο 12.
Ἀπευθύνεται στά πνευματικά παιδιά τά δικά του ἀλλά καί σέ ὅλους τούς
χριστιανούς, ὅπως εἴπαμε, ἀφοῦ εἶναι καθολική ἐπιστολή. «Μή ἀγαπᾶτε τόν
κόσμον μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ. ἐάν τις ἀγαπᾷ τόν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη
τοῦ πατρός ἐν αὐτῷ». Ἐάν κάποιος ἀγαπάει τόν κόσμο, δέν εἶναι ἡ ἀγάπη
τοῦ Πατέρα σ’ αὐτόν. Καί στόν στίχο 16: «ὅτι πᾶν τό ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ
ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ
βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί».
Νά διαβάσουμε καί τήν ἑρμηνεία. «Μή ἀγαπᾶτε τόν μάταιο καί μακράν τοῦ
Θεοῦ εὑρισκόμενο κόσμο, μηδέ τάς ἐν τῷ κόσμω απολαύσεις πού ἀποχωρίζουν
τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό. Ἐάν κανείς ἀγαπᾶ τόν κόσμο ἡ ἐν πρός τόν
οὐρανοῖς Πατέρα ἀγάπη δέν ὑπάρχει μέσα του καί δέν ἔχει ἡ καρδία τοῦ
ἀνθρώπου αὐτοῦ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί Πατέρα. Διότι καθετί πού ὑπάρχει
εἰς τόν μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμο, δηλαδή ἡ ἐπιθυμία τῆς διεφθαρμένης φύσεως
καί σαρκός τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐπιθυμία πού μᾶς προκαλοῦν τά μάτια μας
καί ἡ ἀλαζονική ἐπίδειξη στήν ὁποία σπρώχνουν τά πλούτη, ὅλα αὐτά δέν
εἶναι ἀπό τόν Θεό καί Πατέρα, ἀλλά εἶναι ἀπό τόν μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμο».
