(Λουκ. ζ’ 11-16)
Πολλοί είναι οι άνθρωποι που αυτοτιτλοφορούνται «Σωτήρες της
ανθρωπότητας». Ποιος απ’ όλους τους όμως θα μπορούσε να φανταστεί πως θα
ήταν δυνατό να σώσει ανθρώπους από το θάνατο; Στην ιστορία έχουμε δει
πολλούς καταχτητές. Κανένας τους όμως δε νίκησε το θάνατο. Στη γη
γνωρίσαμε πολλούς βασιλιάδες που είχαν εκατομμύρια υποτελείς. Κανένας
τους όμως δεν μπόρεσε να μετρήσει στους υποτελείς του και τους νεκρούς
μαζί με τους ζωντανούς.
Κανένας, εκτός από τον μοναδικό Ένα, τον Κύριο Ιησού Χριστό, Εκείνον που
μαζί Του δεν μπορεί να συγκριθεί κανένας. Δεν είναι μόνο ο Νέος
Άνθρωπος. Είναι ο Νέος Κόσμος, ο Δημιουργός Του. Όργωσε τον αγρό ζώντων
και νεκρών κι έσπειρε και στους δυό τον καινούργιο σπόρο της ζωής. Οι
νεκροί μπροστά Του είναι όπως κι οι ζωντανοί, οι ζωντανοί όπως οι
νεκροί. Ο θάνατος δεν είναι εμπόδιο στη βασιλεία Του. Παραμέρισε το
εμπόδιο αυτό κι άνοιξε τη βασιλεία Του στην ιστορία, από τον Αδάμ και
την Εύα ως τον τελευταίο άνθρωπο που θα γεννηθεί στη γη. Κοίταξε
τη ζωή και το θάνατο του ανθρώπου με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι βλέπουμε
εμείς οι θνητοί. Κοίταξε και είδε πως η ζωή δεν τελειώνει με το
σωματικό θάνατο, πως η πραγματικότητα του θανάτου για μερικούς ανθρώπους
έρχεται πριν από το σωματικό τους θάνατο. Πολλούς ζωντανούς τούς βλέπει
στον τάφο, πολλούς νεκρούς σε σώματα ζωντανά. «Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ. ι’ 28), είπε ο ίδιος στους αποστόλους Του. Ο σωματικός θάνατος δεν συνεπάγεται και τον ψυχικό θάνατο. Αυτός προκαλείται μόνο από τη θανάσιμη αμαρτία πριν ή και κατά το σωματικό θάνατο, ξέχωρα απ’ αυτόν.
Με την πνευματική ματιά Του ο Κύριος διαπερνά το χρόνο όπως η αστραπή τα
σύννεφα. Οι ζωντανές ψυχές τόσο εκείνων που πέθαναν προ πολλού όσο και
αυτών που δε γεννήθηκαν ακόμα εμφανίζονται μπροστά Του.
