Πρίν
από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου
Πειραιώς, μ' έκάλεσαν νά εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του
επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου τό όνομα, ήτο Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σέ κακή κατάστασι. Ό καρκίνος μέ τίς
ραγδαίες μεταστάσεις τόν είχε προσβάλλει καί στό κεφάλι. Οι μέρες του
μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, τό διπλανό κρεββάτι ήταν άδειο, κι
έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Καί μου είπε τά έξης, γιά τό πως πίστεψε, αφού
υπήρξε, όπως τό τόνισε, "σκληρός άθεος" καί άπιστος.
«Ήλθα
έδώ πρίν άπό 35 περίπου μέρες, σαυτό τό δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα
μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος
στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ό άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους
φοβερούς πόνους πού είχε στά κόκκαλα -εκεί τόν είχε προσβάλει ό
καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε "Δόξα Σοι, ό Θεός! Δόξα Σοι, ό Θεός!..."Στή
συνέχεια έλεγε καί πολλές άλλες προσευχές, πού εγώ ο ανεκκλησίαστος καί
άθεος τίς άκουγα γιά πρώτη φορά.
Κι όμως, πολλές φορές μετά από τίς
προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δέν ξέρω μέ ποιόν τρόπο- καί τόν έπαιρνε
γλυκύτατος ύπνος. "Υστερα από δυό-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους
πόνους, γιά νά ξαναρχίση καί πάλιν "το Χριστέ μου,
Σ' ευχαριστώ! Δόξα στό όνομά Σου!...Δόξα Σοι, ο Θεός!...Δόξα Σοι, ό
Θεός!..."
