Θεσσαλονίκη 19 Ιουνίου 2016
Της Πεντηκοστής
Άγιέ μου Ραφαήλ ήρθε η ευλογημένη ώρα να ομολογήσω και εγώ με τη σειρά
μου, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι, ότι είσαι ζωντανός και μας ακούς όταν
προσευχόμαστε. Αδελφοί μου, θα σας περιγράψω το θαύμα που έζησα.
Το 1998 ήταν η χρονιά που έδωσα πανελλαδικές εξετάσεις και πέρασα στα
ΤΕΙ της Θεσσαλονίκης. 3 μήνες μετά έγινα δεκτή στη φοιτητική εστία των
ΤΕΙ. Ο κανονισμός της εστίας ήταν οι φοιτητές / -τριες να διαμένουν δυό
μαζί σε ένα υπνοδωμάτιο, με μπάνιο.
Έτσι και έγινε. Η συγκάτοικός μου, είχα την ευλογία, να πιστεύει πολύ
στον Άγιο Ραφαήλ και στον Ταξιάρχη Μιχαήλ. Εγώ μέχρι τότε δεν γνώριζα
τίποτα για τον Άγιο Ραφαήλ.
Ξεκινήσαμε μαζί να στέλνουμε γράμματα στην Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά κι’
εκείνη μας έστελνε βιβλία με τα θαύματα των Αγίων. Το σημαντικότερο
όμως ήταν ότι κάθε Τρίτη απόγευμα πηγαίναμε στην Παράκληση των Αγίων στο
ναό Τους, στα Μετέωρα Θεσσαλονίκης.
Πέρασε έτσι ένας χρόνος και τον χειμώνα του 1999 η μητέρα μου είχε ένα
πολύ σοβαρό πρόβλημα στην σπονδυλική στήλη (αυχένας + μέση) και
περιμέναμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Γι’ αυτό και για άλλους λόγους
εγώ ήμουν πολύ πεσμένη και αγχωμένη και παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να
μας βοηθήσει.
