“
Ἀδιαλείπτως
καί προσεχῶς δεῖ τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι”
Ἁγίου
Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου
“Ο
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΙΩΣΗΦ
Ο
ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ”
Πολύ
βασική ἀρετή, γιά νά προκόψῃ κανείς
στήν Νοερά προσευχή, εἶναι ἡ σιωπή. Ὄχι
μόνο στό στόμα τοῦ σώματος, ἀλλά κυρίως
στό στόμα τῆς ψυχῆς, στόν νοῦ δηλαδή,
γιατί ὁ σκορπισμός τοῦ νοῦ εἶναι
σοβαρώτατο ἐμπόδιο γιά τήν νοερά
ἐργασία.
Ὁ
Γέροντας μᾶς θύμιζε διαρκῶς τόν λόγο:
ὅτι ἡ φύλαξις τοῦ στόματος, ἐάν
κανείς σιωπᾶ μέ ἐπίγνωσι, ξυπνᾶ τήν
συνείδησι πρός τόν Θεό. Καί μᾶς ἔλεγε
πώς ὅσο ἐμεῖς σιωποῦμε καί ἀγωνιζόμαστε
στόν ἀπαρρησίαστο τρόπο συμπεριφορᾶς,
τόσο θά μᾶς ἐπισκέπτονται τά δάκρυα.
Καί
πράγματι, δέν ξέραμε τί θά πῇ ἀργολογία
μέσα στήν ἀδελφότητα μας. Συνεχῶς
λέγαμε τήν εὐχή. Μιλοῦσε ὁ Γέροντας
καί ὁ Γερο-Ἀρσένιος, μά ἐμεῖς οἱ
νεώτεροι μεταξύ μας δέν μιλούσαμε.
Μπροστά στόν Γέροντα ἤμασταν πάντα
σιωπηλοί καί συνεσταλμένοι. Ἰδίως ἐγώ
οὔτε τολμοῦσα νά μιλήσω μέ ἀδελφό
μπροστά στόν Γέροντα.
