Όσοι έζησαν αμαρτωλή ζωή και ύστερα μετανόησαν και άρχισαν να ζουν πνευματικά, πρέπει να δέχονται στην συνέχεια με χαρά τις ταπεινώσεις και τις θλίψεις που τους συμβαίνουν, γιατί έτσι εξοφλούν.
Βλέπουμε την Οσία Μαρία την Αιγύπτια, που έζησε αμαρτωλή ζωή, όταν
μετάνοιωσε και άλλαξε ζωή, οι κοσμικές επιθυμίες την βασάνιζαν. Έκανε
όμως μεγάλη πάλη, για να τις διώχνει.
Της έλεγε ο διάβολος: Τι θα χάσης, αν δεις λιγάκι την Αλεξάνδρεια; Δεν
σου λέω να διασκέδασεις, μόνο να την δεις λίγο από μακριά, και εκείνη
ούτε γύριζε να κοιτάξει. Τι μετάνοια είχε! Άλλες Όσιες, που δεν είχαν
ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο. Η Οσία Μαρία, που είχε ζήσει
κοσμική ζωή, είχε και πόλεμο. Η ταλαιπωρία αυτή είναι η καυτηρίαση των
πληγών της αμαρτίας. Και έτσι φθάνουν στο τέλος και οι μεν και οι δε
στην ίδια κατάσταση.
–Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, Γέροντα, δεν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;
–Πως! πολλή, πολλή! Η Οσία Μαρία είχε φθάσει σε τέτοια μέτρα πνευματικά,
που βρισκόταν έναν πήχη πάνω από την γη, όταν προσευχόταν.
Οι πολύ αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους, έχουν φυσιολογικά και
πολύ υλικό για ταπείνωση. Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, άλλα είναι
και υλικό για ταπείνωση και προσευχή. Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για
ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά. Γιατί να μη
χρησιμοποιήσει λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, για να λιπάνει το χωράφι της
ψυχής του, για να γίνει γόνιμο και να καρποφορήσει;
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
