Ζούσε στὴν χώρα τῶν Ἀλαμανῶν ἕνας Ἱερέας πολὺ ἐνάρετος, ὁ Πελάγιος, ποὺ ἔτρεφε ξεχωριστὴ εὐλάβεια στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ὁ διάβολος ὅμως φθόνησε καὶ τοῦ ἔσπειρε λογισμὸ ἀπιστίας γιὰ τὴν θεία Κοινωνία.
«Πῶς εἶναι δυνατὸν», σκεφτόταν, «νὰ γίνονται τὸ ψωμὶ Σῶμα καὶ τὸ κρασὶ
Αἷμα Χριστοῦ!». Ἀπ’τοὺς λογισμοὺς αὐτοὺς ἔ πεφτε σὲ μεγάλη θλίψη, ἀλλὰ
δὲν τολμοῦσε νὰ συμβουλευθεῖ κανέναν ἄνθρωπο. Γι’
αὐτὸ πρόστρεξε στὴν ἴδια τὴν Παναγία καὶ Τὴν παρακάλεσε νὰ τὸν
πληροφορήσει σχετικά. Κάποια ἡμέρα λοιπὸν, ἐνῶ λειτουργοῦσε, ὅταν ἔφτασε
στὸ «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας ἀχράντου...», ἐξαφανίστηκε ἀπὸ τὸ Δισκάριο ὁ
ἅγιος Ἄρτος. Ἐξερεύνησε ὁ Πελάγιος τριγύρω, ἀλλὰ δὲν τὸν βρῆκε. –
Παναγία μου! φώναξε τρομαγμένος, γνωρίζω ὅτι γιὰ τὴν ὀλιγοπιστία καὶ τὴν
ἀμφιβολία μου μὲ σιχάθηκε ὁ Χριστὸς κι ἔφυγε ἀπὸ μπροστά μου γιὰ νὰ μὴν
κοινωνήσω, ὁ ἀνάξιος. Ἐσὺ ὅμως παρακάλεσέ Τον νὰ μὲ συγχωρήσει! Βλέπει
τότε μπροστὰ στὴν ἁγία Τράπεζα τὴν ὑπερένδοξη Βασίλισσα μὲ τὸ θεῖο
Βρέφος στὴν ἀγκαλιά Της νὰ τοῦ λέει:‒Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι ὁ Ποιητὴς τῆς
οἰκουμένης, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ· τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος
ἄνθρωπος. Αὐτὸς πέθανε στὸν Σταυρὸ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ
ἀναστήθηκε.
Αὐτὸς καὶ τώρα καθημερινὰ συγκαταβαίνει μὲ θαυμαστὸ τρόπο στὸ σχῆμα τοῦ
ψωμιοῦ καὶ τοῦ κρασιοῦ, γιὰ τὴν πολλὴ ἀγάπη Του στοὺς ἀνθρώπους, καὶ
προσφέρεται σ’ αὐτοὺς γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς τους.
