Τό
κύριο ἔργο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιά νά
ὑμνεῖ τό Θεό. Αὐτό εἶναι τό ἔργο πού τοῦ ἀρμόζει. Αὐτό μόνο ἐξηγεῖ τήν
πνευματική του ὑπόσταση. Αὐτό μόνο δικαιώνει τήν ἐξέχουσα θέση του μέσα
στή δημιουργία. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιά νά λατρεύει τό Θεό καί νά
μετέχει στή θεία Του ἀγαθότητα καί μακαριότητα.
Ὡς
εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι, λαχταράει γιά τό Θεό καί τρέχει μέ πόθο νά
ἀνυψωθεῖ πρός Αὐτόν. Μέ τήν προσευχή καί τήν ὑμνωδία εὐφραίνεται. Τό
πνεῦμα του ἀγάλλεται καί ἡ καρδιά του σκιρτάει. Ὅσο περισσότερο
προσεύχεται, τόσο ἡ ψυχή του ἀπογυμνώνεται ἀπό τίς κοσμικές ἐπιθυμίες
καί γεμίζει ἀπό τά οὐράνια ἀγαθά. Καί ὅσο ἀποχωρίζεται τά γήινα καί τίς
ἡδονές τοῦ βίου, τόσο περισσότερο ἀπολαμβάνει τήν οὐράνια εὐφροσύνη. Ἡ
δοκιμή καί ἡ πείρα μᾶς ἐπιβεβαιώνουν τήν ἀλήθεια αὐτή.
Ὁ
Θεός εὐαρεστεῖται στίς προσευχές ἐκεῖνες πού προσφέρονται μέ τόν
πρέποντα τρόπο, δηλαδή μέ συναίσθηση τῆς ἀτέλειας καί τῆς ἀναξιότητός
μας. Γιά νά ὑπάρξει ὅμως τέτοια συναίσθηση, ἀπαιτεῖται τέλεια ἀπάρνηση
τοῦ κακοῦ μας ἑαυτοῦ καί ὑποταγή στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ· ἀπαιτεῖται
ταπείνωση καί ἀδιάλειπτη πνευματική ἐργασία.
