Πρωτοπρεσβύτερος Στέφανος Αναγνωστόπουλος
Χριστιανοί μου, ο Άγιος Μαρκιανός ήταν ιερεύς στο ναό της Αγίας
Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας στην Κωνσταντινούπολη. Αυτός λοιπόν γύριζε
έξω τις νύχτες, όπως μας περιγράφει το γεροντικό, και μάζευε εκεί τους
εγκαταλελειμμένους νεκρούς.
Τους έπλενε με τα χέρια του, τους μύρωνε, τους σαβάνωνε, τους πήγαινε
στην εκκλησία, τους διάβαζε την νεκρώσιμη ακολουθία, τους ησπάζετο
σύμφωνα με τον ψαλμό «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν» και την άλλη μέρα τους
έθαβε.
Κάποτε περιποιήθηκε ένα νεκρό γεροντάκι που φαινόταν πολύ βασανισμένο
και χτυπημένο από τη ζωή. Το τοποθέτησε στο νάρθηκα, και αφού τελείωσε
και τα νεκρώσιμα και όλα όσα έπρεπε να κάμει δια των κεκοιμημένων γύρισε
προς το νεκρό και του λέγει:
– Έλα αδελφέ μου να φιληθούμε σαν παιδιά του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Και ω, του θαύματος, ο νεκρός με ευγνωμοσύνη, υπακούοντας στην πρόσκληση
του Αγίου Μαρκιανού, ανακάθισε στο φέρετρο, αντάλλαξε ασπασμό αγάπης με
τον Άγιο και έπεσε πάλι στον ύπνο του θανάτου, σταυρώνοντας απαλά τα
χέρια του.
