Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Όταν ήμουν αρχάριος, άρχισαν να δουλεύουν μέσα μου οι λογισμοί φυγής.
Ένας λογισμός μού θύμιζε το σπίτι μου, άλλος τον πνευματικό στον κόσμο
που ήθελε να κάνουμε μοναστήρι, άλλος λογισμός μού έλεγε να γυρίσω πίσω.
Πω! Πω! Πω! Ασταμάτητη ροή! Εγώ αγωνιζόμουν και αντιστεκόμουν εναντίον των λογισμών.
–Εντάξει, όλα καλά. Μην αφήνεις τα καθήκοντά σου, την αγρυπνία σου, τον
κανόνα σου, την προσευχή σου και τότε δεν θα επικρατήσει ποτέ ο διάβολος
της φυγής.
Κράτησα τα καθήκοντά μου επιμελώς και, πράγματι, όπως το είπε ο
Γέροντας, ήλθε μια στιγμή που όλοι οι λογισμοί έφυγαν και, ξαφνικά,
έγινε τόσο όμορφη και αγαπητή η έρημος, αυτή που πρώτα μου φαινόταν
μαύρη και σκοτεινή, γιατί πήγαινε το μυαλό μου προς τα έξω. Με τις ευχές
του πατρός μου, με βοήθησε η Χάρις του Θεού και απαλλάχτηκα από τον
πόλεμο των δαιμόνων και άλλαξαν τα πάντα μέσα μου.
Επίσης, όταν οι λογισμοί της υπερηφάνειας και της αμέλειας μάς
πολεμούσαν, ο Γέροντας μάς δίδασκε να τους αντιμετωπίζουμε με τέλεια
περιφρόνηση και αδιαφορία:
