Ἐπιστολή τοῦ ἁγιωτάτου μοναχοῦ Λαζάρου
(Περιλαμβάνεται στήν γαλλική ἔκδοση
τῶν πρακτικῶν τῆς συνόδου τῆς Λυών, 1273-1277)
Ὑμεῖς γάρ οἱ τό δικαίωμα τοῦ Θεοῦ γινώσκοντες, ὅτι οἱ τάς αἱρέσεις τῇ ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ παρεισάγοντες ἄξιοι θανάτου εἰσίν, οὐ τοῦτο μόνον ποιεῖτε, ἀλλά καί πάντας παρωθεῖτε τοῦ ἀσεβεῖν
‘’Καιρός τοῦ λαλεῖν καί καιρός τοῦ σιωπᾶν’’ τοῖς ἀνθρώποις παρά τοῦ Σολομῶντος ἀφόρισται. Ἔστι γάρ οὖ τοῦ λέγειν ἀσφαλέστερον ἡ σιωπή καί ἔστιν οὖ τῆς σιωπῆς ὁ λόγος λυσιτελέστερος. Ἀλλ’ ὁ σοφός Σολομών οὕτω μέτρα καί σταθμούς λόγων καί σιωπῆς πᾶσιν ἐπέταξεν, ἡμῖν δέ, κατανωτιζομένοις ἐν καλῷ τόν Σολομῶντα καί τά τοῦ Σολομῶντος, καιρός ἀεί τοῦ λαλεῖν.
Κεκραγέναι γάρ αἱ πράξεις ὑμῶν ἀναγκάζουσιν.
‘’Ἱερεῖς ἵνα τί παρεσιωπήσατε ἀσεβείας καί ἐφάγετε καρπόν ψευδῆ;
Ἵνα τί ὑπάρχουσιν ἐν ὑμῖν διαλογισμοί πόνων, οἵτινες οὔκ ὠφελήσουσιν ὑμᾶς;
Ἵνα τί δέ πεποίθατε ἐπί λόγοις ψευδέσιν, ἐφ’ οὕς ὅταν δόξητε κατεστηρίχθαι, τότε πεσεῖσθε;
Ἵνα τί ἐβουλεύσασθε κατά τοῦ Θεοῦ πονηρά; Πάντες γάρ ὑμεῖς ἠνομήσατε καί πάντες ὑμεῖς ἠσεβήσατε’’.
