«Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται» (Ιω. 5, 14)
«ΠΡΟΣΕΞΕ, έχεις γίνει καλά· από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Αυτή τη συμβουλή έδωσε ο Κύριος στον παράλυτο που θεράπευσε, όπως ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο.
Αγαπητοί αδελφοί! Η συμβουλή του Κυρίου έχει και για μας πολύ μεγάλη
σημασία. Κι αυτό, γιατί μας πληροφορεί ότι για τις ασθένειες και τα άλλα
δεινά της επίγειας ζωής μας ευθύνονται οι αμαρτίες μας.
Και όταν ο Θεός μας απάλλάξει από μιαν ασθένεια ή άλλη δυστυχία, τότε,
αν αρχίσουμε πάλι να ζούμε αμαρτωλά, θα μας βρουν νέα δεινά, χειρότερα
από τα πρώτα, που ήταν παιδαγωγικές και σωφρονιστικές θείες τιμωρίες.
Η αμαρτία είναι η αιτία όλων των θλίψεων του ανθρώπου στον χρόνο
και στην αιωνιότητα. Οι θλίψεις αποτελούν τη φυσική συνέπεια της
αμαρτίας, όπως οι πόνοι αποτελούν τη φυσική συνέπεια των
σωματικών ασθενειών, τη χαρακτηριστική τους ενέργεια. Η αμαρτία με την
πλατιά της έννοια, δηλαδή η πτώση της ανθρωπότητας και ο αιώνιος θάνατός
της, περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιάν εξαίρεση. Κάποιες
αμαρτίες αποτελούν θλιβερή κληρονομιά ολόκληρων κοινοτήτων ανθρώπων.
Κάθε άνθρωπος, τέλος, έχει τα προσωπικά του πάθη και, συνακόλουθα, τα
προσωπικά του αμαρτήματα, αμαρτήματα που ανήκουν αποκλειστικά στον ίδιο.
Η αμαρτία σ’ όλες αυτές τις μορφές της είναι η αιτία και η αρχή των θλίψεων και των δεινών της ανθρωπότητας
γενικά, των επιμέρους ανθρωπίνων κοινωνιών και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
Η δηλητηριασμένη από την αμαρτία φύση μας απέκτησε την ιδιότητα να
αμαρτάνει, απέκτησε τη ροπή προς την αμαρτία, υποτάχθηκε στην τυραννική
εξουσία της αμαρτίας, παράγει μέσα της την αμαρτία και δεν μπορεί ν’
απαλλάξει καμιά μορφή της δραστηριότητάς της από την παρουσία της
αμαρτίας. Ο μη ανακαινισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να μην αμαρτάνει,
ακόμα κι αν θέλει να μην αμαρτάνει (βλ. Ρωμ. 7, 14-25).
