Εξ. 2,11 Ἐγένετο δὲ
ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πολλαῖς ἐκείναις μέγας
γενόμενος Μωυσῆς, ἐξῆλθε πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς
αὐτοῦ τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ. κατανοήσας δὲ
τὸν πόνον αὐτῶν ὁρᾷ ἄνθρωπον Αἰγύπτιον
τύπτοντά τινα Ἑβραῖον τῶν ἑαυτοῦ ἀδελφῶν
τῶν υἱῶν Ἰσραήλ·
Εξ. 2,11 Μετά πάροδον όμως αρκετού χρόνου, όταν ο Μωϋσής
έγινε μέγας δια την σοφίαν και την δύναμιν, εξήλθεν από τα ανάκτορα και
επεσκέφθη τους ομοεθνείς του, τους Ισραηλίτας. Ενώ παρακολουθούσε και έβλεπε
την ταλαιπωρίαν και την θλίψιν των, είδεν ένα Αιγύπτιον να κτυπά Εβραίον, ένα
από τους αδελφούς του, τους Ισραηλίτας.
Εξ. 2,12 περιβλεψάμενος δὲ
ὧδε καὶ ὧδε οὐχ ὁρᾷ οὐδένα καὶ
πατάξας τὸν Αἰγύπτιον, ἔκρυψεν αὐτὸν ἐν τῇ
ἄμμῳ.
Εξ. 2,12 Ο Μωϋσής, εκύτταξεν ολόγυρά του από εδώ και από
εκεί, δεν είδε κανένα και κτυπήσας θανασίμως τον Αιγύπτιον τον εφόνευσε, και
έκρυψε το πτώμα του εις την άμμον.
Εξ. 2,13 ἐξελθὼν
δὲ τῇ ἡμέρᾳ τῇ δευτέρᾳ ὁρᾷ δύο ἄνδρας
Ἑβραίους διαπληκτιζομένους καὶ λέγει τῷ ἀδικοῦντι·
διὰ τί σὺ τύπτεις τὸν πλησίον;
Εξ. 2,13 Την άλλην ημέραν εξήλθε πάλιν ο Μωϋσής, είδε δύο
Εβραίους να διαπληκτίζωνται και λέγει στον αδικούντα· “διατί συ κτυπάς τον
πλησίον σου;”
Εξ.
2,14 ὁ
δὲ εἶπε· τίς σε κατέστησεν ἄρχοντα καὶ δικαστὴν
ἐφ᾿ ἡμῶν; μὴ ἀνελεῖν με σὺ
θέλεις, ὃν τρόπον ἀνεῖλες χθὲς τὸν Αἰγύπτιον;
ἐφοβήθη δὲ Μωυσῆς, καὶ εἶπεν· εἰ οὕτως
ἐμφανὲς γέγονε τὸ ῥῆμα τοῦτο;
Εξ. 2,14 Εκείνος του απήντησε με αναίδειαν· “ποίος σε
διώρισεν άρχοντα και δικαστήν εις ημάς; Μηπως θέλεις να φονεύσης και εμέ, όπως
χθες εφόνευσες τον Αιγύπτιον;” Εφοβήθη ο Μωϋσής από τους λόγους αυτούς και
είπε· “λοιπόν, έγινε τόσον γνωστή η χθεσινή μου πράξις;”
Εξ. 2,15 ἤκουσε δὲ
Φαραὼ τὸ ῥῆμα τοῦτο καὶ ἐζήτει ἀνελεῖν
Μωυσῆν· ἀνεχώρησε δὲ Μωυσῆς ἀπὸ
προσώπου Φαραὼ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Μαδιάμ, ἐλθὼν
δὲ εἰς γῆν Μαδιὰμ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ
φρέατος.
Εξ. 2,15 Πράγματι δε ο Φαραώ είχε πληροφορηθή την πράξιν
αυτήν και εζήτει να θανατώση τον Μωϋσέα. Ο Μωϋσής τότε ανεχώρησε μακράν από τον
Φαραώ, ήλθεν εις την γην Μαδιάμ, όπου και εγκατεστάθη. Οταν δε έφθασε εις την
χώραν Μαδιάμ, εκάθησεν εις ένα φρέαρ.
Εξ. 2,16 τῷ δὲ ἱερεῖ
Μαδιὰμ ἦσαν ἑπτὰ θυγατέρες ποιμαίνουσαι τὰ
πρόβατα τοῦ πατρὸς αὐτῶν Ἰοθόρ·
παραγενόμεναι δὲ ἤντλουν ἕως ἔπλησαν τὰς δεξαμενὰς
ποτίσαι τὰ πρόβατα τοῦ πατρὸς αὐτῶν Ἰοθόρ.
Εξ. 2,16 Ο ιερεύς της Μαδιάμ, ο Ιοθόρ, είχεν επτά
θυγατέρας, αι οποίαι έβοσκαν τα πρόβατα του πατρός των. Αυταί ήλθαν στο φρέαρ,
ήντλησαν νερό και εγέμισαν τα ποτιστήρια των προβάτων, δια να ποτίσουν το
κοπάδι του πατρός των.
Εξ. 2,17 παραγενόμενοι δὲ
οἱ ποιμένες ἐξέβαλλον αὐτάς· ἀναστὰς δὲ
Μωυσῆς ἐῤῥύσατο αὐτὰς καὶ ἤντλησεν
αὐταῖς καὶ ἐπότισε τὰ πρόβατα αὐτῶν·
Εξ. 2,17 Αλλά ελθόντες οι άλλοι ποιμένες τας εξεδίωκον.
Εσηκώθη όμως τότε ο Μωϋσής τας υπερήσπισε και τας εγλύτωσε από τους ποιμένας·
ήντλησεν ο ίδιος νερό και επότυσε τα πρόβατά των.
Εξ. 2,18 παρεγένοντο δὲ
πρὸς Ῥαγουὴλ τὸν πατέρα αὐτῶν. ὁ δὲ
εἶπεν αὐταῖς· διατί ἐταχύνατε τοῦ
παραγενέσθαι σήμερον;
Εξ. 2,18 Εκείναι επέστρεψαν προς τον πατέρα των τον
Ραγουήλ, ο οποίος και τας ηρώτησε· “διατί τόσον ενωρίς επεστρέψατε σήμερον;”
Εξ. 2,19 αἱ δὲ εἶπαν·
ἄνθρωπος Αἰγύπτιος ἐῤῥύσατο ἡμᾶς ἀπὸ
τῶν ποιμένων καὶ ἤντλησεν ἡμῖν καὶ ἐπότισε
τὰ πρόβατα ἡμῶν.
Εξ. 2,19 Αυταί απήντησαν· “ένας Αιγύπτιος μας υπερήσπισε
και μας εφύλαξεν από τους άλλους ποιμένας, έβγαλε δε νερό από το φρέαρ και
επότισε τα πρόβατά μας”.
Εξ. 2,20 ὁ δὲ εἶπε
ταῖς θυγατράσιν αὐτοῦ· καὶ ποῦ ἐστι;
καὶ ἱνατί οὕτως καταλελοίπατε τὸν ἄνθρωπον;
καλέσατε οὖν αὐτόν, ὅπως φάγῃ ἄρτον.
Εξ. 2,20 Ο ιερεύς ηρώτησε τας θυγατέρας του· “και που
είναι τώρα αυτός ο άνθρωπος; Διατί, αφού τόσον σας εξυπηρέτησε, τον
εγκατελείψατε; Πηγαίνετε και καλέσατέ τον να φάγη άρτον μαζή μας”.
Εξ. 2,21 κατῳκίσθη δὲ
Μωυσῆς παρὰ τῷ ἀνθρώπῳ, καὶ ἐξέδοτο
Σεπφώραν τὴν θυγατέρα αὐτοῦ Μωυσῇ γυναῖκα.
Εξ. 2,21 Ο Μωϋσής εγνωρίσθη με την οικογένειαν του Ιοθόρ,
κατώκησε πλησίον αυτού, ο οποίος και του έδωσεν ως σύζυγον την θυγατέρα του,
την Σεπφώραν.
Εξ. 2,22 ἐν γαστρὶ
δὲ λαβοῦσα ἡ γυνὴ ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε
Μωυσῆς τὸ ὄνομα αὐτοῦ Γηρσὰμ λέγων· ὅτι
πάροικός εἰμι ἐν γῇ ἀλλοτρίᾳ.
Εξ. 2,22 Η Σεπφώρα συνέλαβε και εγέννησεν υιόν. Ο Μωϋσής
ωνόμασεν αυτόν Γηρσάμ, λέγων ότι του δίνω αυτό το όνομα “διότι είμαι προσωρινός
εις την ξένην αυτήν χώραν”.
Εξ. 2,23 Μετὰ δὲ
τὰς ἡμέρας τὰς πολλὰς ἐκείνας ἐτελεύτησεν ὁ
βασιλεὺς Αἰγύπτου. καὶ κατεστέναξαν οἱ υἱοὶ
Ἰσραὴλ ἀπὸ τῶν ἔργων καὶ ἀνεβόησαν,
καὶ ἀνέβη ἡ βοὴ αὐτῶν πρὸς τὸν
Θεὸν ἀπὸ τῶν ἔργων.
Εξ. 2,23 Επειτα από αρκετόν χρόνον απέθανεν ο βασιλεύς
εκείνος της Αιγύπτου, ο οποίος κατέθλιβε τους Ισραηλίτας με τον πολύν φόρτον
σκληρών εργασιών. Ανεστέναξαν βαθύτατα οι Ισραηλίται εξ αιτίας της θλίψεως των
καταναγκαστικών έργων, εβόησαν προς τον Θεόν και η κραυγή των έφθασεν στον
Θεόν.
Εξ. 18,4 καὶ τὸ ὄνομα
τοῦ δευτέρου Ἑλιέζερ λέγων· ὁ γὰρ Θεὸς τοῦ
πατρός μου βοηθός μου καὶ ἐξείλατό με ἐκ χειρὸς Φαραώ.
Εξ. 18,4 Τον δεύτερον ωνόμασεν Ελιέζερ λέγων· “ο Θεός του
πατρός μου είναι βοηθός μου και με έβγαλε από το χέρι του Φαραώ”.
Ιεζ. 2,3 καὶ εἶπε
πρός με· υἱὲ ἀνθρώπου, ἐξαποστέλλω ἐγώ σε πρὸς
τὸν οἶκον τοῦ Ἰσραήλ, τοὺς παραπικραίνοντάς με, οἵτινες
παρεπίκρανάν με, αὐτοὶ καὶ οἱ πατέρες αὐτῶν
ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας,
Ιεζ. 2,3 Και είπε προς εμέ ο Κυριος· “υιέ ανθρώπου εγώ
σε αναδεικνύω και σε αποστέλλω ως προφήτην προς το ισραηλιτικόν έθνος, εις
αυτούς οι οποίοι με έχουν παραπικράνει και εξοργίσει με τας παραβάσεις των. Με
παρεπίκραναν και αυτοί, όπως και οι πρόγονοί των μέχρι της σημερινής ημέρας”.
Ιεζ. 2,4 καὶ ἐρεῖς
πρὸς αὐτούς· τάδε λέγει Κύριος·
Ιεζ. 2,4 Θα είπης λοιπόν προς αυτούς· “αυτά λέγει ο
Κυριος·
Ιεζ. 2,5 ἐὰν ἄρα
ἀκούσωσιν ἢ πτοηθῶσι -διότι οἶκος παραπικραίνων ἐστί-
καὶ γνώσονται ὅτι προφήτης εἶ σὺ ἐν μέσῳ αὐτῶν.
Ιεζ. 2,5 μήπως και θελήσουν να υπακούσουν εις τα λόγιά
μου η απλώς να καταπτοηθούν, διότι είναι γένος και λαός, που πάντοτε με
παραπικραίνει δια των παραβάσεων των εντολών μου και οπωσδήποτε θα μάθουν, ότι
εν μέσω αυτών υπάρχει ένας προφήτης, ο οποίος είσαι συ.
Ιεζ. 2,6 καὶ σύ, υἱὲ
ἀνθρώπου, μὴ φοβηθῇς αὐτοὺς μηδὲ ἐκστῇς
ἀπὸ προσώπου αὐτῶν· διότι παροιστρήσουσι καὶ
ἐπισυστήσονται ἐπὶ σὲ κύκλῳ, καὶ ἐν
μέσῳ σκορπίων σὺ κατοικεῖς· τοὺς λόγους αὐτῶν
μὴ φοβηθῇς καὶ ἀπὸ προσώπου αὐτῶν μὴ
ἐκστῇς, διότι οἶκος παραπικραίνων ἐστί.
Ιεζ. 2,6 Συ δέ, υιέ ανθρώπου, μη τους φοβηθής ούτε να
τρομάξης και καταπλαγής ενώπιόν των, όταν εξερεθισθούν. Διότι εκείνοι θα
καταληφθούν από μανίαν, θα σε περικυκλώσουν με εχθρικάς διαθέσεις και πρέπει να
γνωρίζης, ότι συ κατοικείς ανάμεσα εις σκορπιούς. Μη φοβηθής τα λόγια της
αγανακτήσεώς των και μη πτοηθής ενώπιον του εξωργισμένου προσώπου των, διότι
αυτοί είναι λαός, ο οποίός με παραπικραίνει και με εξοργίζει με τας παραβάσεις
των.
Ιεζ. 2,7 καὶ λαλήσεις
τοὺς λόγους μου πρὸς αὐτούς, ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν
ἢ πτοηθῶσιν, ὅτι οἶκος παραπικραίνων ἐστί.
Ιεζ. 2,7 Συ, θα είπης προς αυτούς τους λόγους τούτους,
μήπως και υπακούσουν η απλώς πτοηθούν, διότι είναι λαός, ο οποίος με παροργίζει
πάντοτέ με τας παραβάσεις των.
Ιεζ. 2,8 καὶ σύ, υἱὲ
ἀνθρώπου, ἄκουε τοῦ λαλοῦντος πρός σέ, μή γίνου
παραπικραίνων καθὼς ὁ οἶκος ὁ παραπικραίνων· χάνε
τὸ στόμα σου καὶ φάγε ὃ ἐγὼ δίδωμί σοι.
Ιεζ. 2,8 Συ λοιπόν, υιέ ανθρώπου, άκουσε εκείνον, ο
οποίος σου ομιλεί και μη θελήσης ποτέ να γίνης και συ παραπικραίνων τον Κυριον,
όπως παραπικραίνων και εξοργίζων τον Κυριον είναι ο λαός αυτός. Ανοιξε το στόμα
σου και φάγε εκείνο, το οποίον εγώ σου δίδω”.
Ιεζ. 2,9 καὶ εἶδον
καὶ ἰδοὺ χεὶρ ἐκτεταμένη πρός με, καὶ ἐν
αὐτῇ κεφαλὶς βιβλίου·
Ιεζ. 2,9 Και είδα και ιδού, ένα χέρι απλωμένο προς εμέ,
που εκρατούσε μίαν μεμβράνην, τμήμα ενός βιβλίου.
Ιεζ. 2,10 καὶ ἀνείλησεν
αὐτὴν ἐνώπιόν μου, καὶ ἦν ἐν αὐτῇ
γεγραμμένα τὰ ἔμπροσθεν καὶ τὰ ὄπισθεν, καὶ
ἐγέγραπτο ἐπ᾿ αὐτὴν θρῆνος καὶ μέλος
καὶ οὐαί.
Ιεζ. 2,10 Εξεδίπλωσεν αυτήν ενώπιόν μου και είδα ότι ήτο γραμμένη
από μέσα και απ' έξω. Το περιεχόμενον της μεμβράνης ήσαν θρήνοι, θλιβερά
μοιρολόγια και ταλανισμοί.
Ιεζ. 3,1 Καὶ εἶπε
πρός με· υἱὲ ἀνθρώπου, κατάφαγε τὴν κεφαλίδα
ταύτην καὶ πορεύθητι καὶ λάλησον τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ.
Ιεζ. 3,1 Ο Κυριος είπε κατόπιν προς εμέ· “υιέ ανθρώπου,
φάγε εξ ολοκλήρου την μεμβράνην αυτήν και έπειτα πήγαινε και ομίλησε προς τους
Ισραηλίτας”.
Ιεζ. 3,2 καὶ διήνοιξε τὸ
στόμα μου, καὶ ἐψώμισέ με τὴν κεφαλίδα
Ιεζ. 3,2 Ο ίδιος ο Κυριος ήνοιξε καλά το στόμα μου και
με έκαμε να φάγω, ωσάν ψωμί, την μεμβράνην αυτήν,
Ιεζ. 3,3 καὶ εἶπε
πρός με· υἱὲ ἀνθρώπου, τὸ στόμα σου φάγεται, καὶ
ἡ κοιλία σου πλησθήσεται τῆς κεφαλίδος ταύτης τῆς δεδομένης εἰς
σέ. καὶ ἔφαγον αὐτήν, καὶ ἐγένετο ἐν τῷ
στόματί μου ὡς μέλι γλυκάζον.
Ιεζ. 3,3 και μου είπε· “υιέ ανθρώπου, θα φάγης τούτο
και η καρδία σου και η διάνοιά σου, το εσωτερικόν σου όλον, θα χορτάση και θα
γεμίση με την μεμβράνην αυτήν, που εγώ σου δίδω”. Πράγματι έφαγον αυτήν και,
καθώς έτρωγα, ησθάνθην στο στόμα μου γλυκύτητα ωσάν μέλι.
Ἰώβ. β΄1- 10
Ιωβ.
2,1 Ἐγένετο δὲ ὡς
ἡ ἡμέρα αὕτη καὶ ἦλθον οἱ ἄγγελοι τοῦ
Θεοῦ παραστῆναι ἔναντι Κυρίου, καὶ ὁ διάβολος ἦλθεν
ἐν μέσῳ αὐτῶν παραστῆναι ἐναντίον τοῦ
Κυρίου.
Ιωβ. 2,1 Καποιαν άλλην ημέραν, όπως η προηγηθείσα, ήλθον
οι άγγελοι του Θεού, να παρουσιασθούν ενώπιον του Κυρίου. Και ο διάβολος ήλθεν
εν μέσω αυτών, να παρουσιασθή πάλιν ενώπιον του Κυρίου.
Ιωβ.
2,2 καὶ εἶπεν ὁ
Κύριος τῷ διαβόλῳ· πόθεν σὺ ἔρχῃ; τότε εἶπεν
ὁ διάβολος ἐνώπιον τοῦ Κυρίου· διαπορευθεὶς τὴν
ὑπ᾿ οὐρανὸν καὶ ἐμπεριπατήσας τὴν
σύμπασαν πάρειμι.
Ιωβ. 2,2 Ο Κυριος ηρώτησε τον διάβολον· “από που, συ
ερχεσαι;” Τοτε ο διάβολος απήντησε προς τον Κυριον· “περιήλθα την υπό τον
ουρανόν γην, περιεπάτησα μέσα εις ολόκληρον την οικουμένην και ιδού είμαι παρών
έδώ”.
Ιωβ.
2,3 εἶπε δὲ ὁ
Κύριος πρὸς τὸν διάβολον· προσέσχες οὖν τῷ
θέραποντί μου Ἰώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ᾿ αὐτὸν
τῶν ἐπὶ τῆς γῆς ἄνθρωπος ὅμοιος αὐτῷ,
ἄκακος, ἀληθινός, ἄμεμπτος, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ
παντὸς κακοῦ; ἔτι δὲ ἔχετε ἀκακίας· σὺ
δὲ εἶπας τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ διακενῆς ἀπολέσαι.
Ιωβ. 2,3 Ο δε Κυριος είπε τότε προς τον διάβολον· “εδωσες
λοιπόν προσοχήν στον δούλον μου τον Ιώβ και επείσθης εκ των πραγμάτων, ότι δεν
υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων της γης άλλος όμοιος προς αυτόν, άκακος, ακέραιος,
άμεμπτος, θεοσεβής, ο οποίος απέχει από κάθε κακόν; Ακόμη δε και εν μέσω αυτών
των μεγάλων συμφορών κρατεί την αθωότητά και αγαθότητά του. Συ όμως είχες είπει
ότι θα με εβλασφήμει, αν σε άφηνα να του κατάστρεψης όλα τα υπάρχοντά του”.
Ιωβ.
2,4 ὑπολαβὼν δὲ
ὁ διάβολος εἶπε τῷ Κυρίῳ· δέρμα ὑπὲρ
δέρματος· καὶ πάντα, ὅσα ὑπάρχει ἀνθρώπῳ, ὑπὲρ
τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ἐκτίσει·
Ιωβ. 2,4 Ο διάβολος λαβών τον λόγον είπε προς τον Κυριον·
“δια να σώση κανείς το δέρμα του ευχαρίστως δίνει άλλο δέρμα. Ολα όσα έχει ο
άνθρωπος ημπορεί να τα θυσιάση, αρκεί να διατηρήση έτσι την ζωήν του.
Ιωβ.
2,5 οὐ μὴν δὲ
ἀλλὰ ἀποστείλας τὴν χεῖρά σου ἅψαι τῶν
ὀστῶν αὐτοῦ καὶ σαρκῶν αὐτοῦ·
ἦ μὴν εἰς πρόσωπόν σε εὐλογήσει.
Ιωβ. 2,5 Απλωσε όμως το χέρι σου, κτύπησέ τον εις τα
κόκκαλά του και εις τας σάρκας του· τότε υπό το κράτος του ατομικού του πόνου,
θα βλασφημήση αναισχύντως το πρόσωπόν σου”.
Ιωβ.
2,6 εἶπε δὲ ὁ
Κύριος τῷ διαβόλῳ· ἰδοὺ παραδίδωμί σοι αὐτόν,
μόνον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ διαφύλαξον.
Ιωβ. 2,6 Ο Κυριος είπε τότε στον διάβολον· “ιδού· παραδίδω
αυτόν εις την εξουσίαν σου, να του επιφέρης τα δείνα, που είπες. Πρόσεξε όμως
να διαφυλάξης την ζωήν του”.
Ιωβ.
2,7 Ἐξῆλθε δὲ
ὁ διάβολος ἀπὸ προσώπου Κυρίου καὶ ἔπαισε τὸν
Ἰὼβ ἕλκει πονηρῷ ἀπὸ ποδῶν ἕως
κεφαλῆς.
Ιωβ. 2,7 Ο διάβολος εβγήκεν από την παρουσίαν του Κυρίου
και εκτύπησε τον Ιώβ με τρομεράς πληγάς, από κεφαλής μέχρι ποδών.
Ιωβ.
2,8 καὶ ἔλαβεν ὄστρακον,
ἵνα τὸν ἰχῶρα ξύῃ, καὶ ἐκάθητο ἐπὶ
τῆς κοπρίας ἔξω τῆς πόλεως.
Ιωβ. 2,8 Ο Ιώβ επήρε τότε ένα σύντριμμα από πήλινον
αγγείον και έξυε τας πυορροούσας πληγάς του. Εκάθητο δε επάνω εις ένα σωρόν
απεξηραμμένης κοπριάς έξω από την πόλιν μόνος.
Ιωβ.
2,9 Χρόνου δὲ πολλοῦ
προβεβηκότος εἶπεν αὐτῷ ἡ γυνὴ αὐτοῦ·
μέχρι τίνος καρτερήσεις λέγων·
Ιωβ. 2,9 Αφού επέρασε πολύς χρόνος εις την κατάστασιν
αυτήν, του είπε τότε η γυναίκα του· “Εως πότε θα δείχνης αυτήν την καρτερίαν
λέγων·
Ιωβ.
2,9α ἰδοὺ ἀναμένω
χρόνον ἔτι μικρὸν προσδεχόμενος τὴν ἐλπίδα τῆς
σωτηρίας μου;
Ιωβ. 2,9α Θα περιμένω ολίγον ακόμη
χρόνον και έχω την ελπίδα, ότι θα εύρω την θεραπείαν μου και θα απαλλαγώ από
την όδυνηράν αυτήν κατάστασιν;
Ιωβ.
2,9β ἰδοὺ γὰρ ἠφάνισταί
σου τὸ μνημόσυνον ἀπὸ τῆς γῆς, υἱοὶ
καὶ θυγατέρες, ἐμῆς κοιλίας ὠδῖνες καὶ
πόνοι, οὓς εἰς τὸ κενὸν ἐκοπίασα μετὰ
μόχθων·
Ιωβ. 2,9β Ιδού όμως ότι η ανάμνησίς σου έσβησεν από την γην,
διότι τα παιδιά και τα κορίτσια σου, πόνοι της κοιλίας μου, και κόποι της ζωής
μου, εξηφανίσθησαν. Ματαίως, λοιπόν, εκοπίασα και υπεβλήθην εις τόσους κόπους
δια να τα μεγαλώσω.
Ιωβ.
2,9γ σύ τε αὐτὸς ἐν
σαπρίᾳ σκωλήκων κάθησαι διανυκτερεύων αἴθριος,
Ιωβ. 2,9γ Συ δε ο ίδιος κάθεσαι επάνω εις την σαπίλαν των
σκωλήκων και διανυκτερεύεις με πολλούς πόνους στο υπαιθρον.
Ιωβ.
2,9δ κἀγὼ πλανῆτις
καὶ λάτρις, τόπον ἐκ τόπου περιερχομένη καὶ οἰκίαν ἐξ
οἰκίας, προσδεχομένη τὸν ἥλιον πότε δύσεται, ἵνα ἀναπαύσωμαι
τῶν μόχθων μου καὶ τῶν ὀδυνῶν, αἵ με νῦν
συνέχουσιν· ἀλλὰ εἰπόν τι ῥῆμα πρὸς
Κύριον καὶ τελεύτα.
Ιωβ. 2,9δ Εγώ δε περιπλανώμαι, σαν καμμία υπηρέτρια και
ζητιάνα, μεταβαίνουσα από τον ένα τόπον στον άλλον, από την μίαν οικίαν εις την
άλλην και περιμένω πότε να δύση ο ήλιος, δια να αναπαυθώ από τους σωματικούς
κόπους και τας ψυχικάς οδύνας, αι οποίαι τώρα με πιέζουν και με περισφίγγουν.
Είπέ, λοιπόν, ένα λόγον εναντίον του Κυρίου και δώσε ένα τέλος εις την
βασανισμένην σου ζωήν”.
Ιωβ.
2,10 ὁ δὲ ἐμβλέψας
εἶπεν αὐτῇ· ἵνα τί ὥσπερ μία τῶν ἀφρόνων
γυναικῶν ἐλάλησας οὕτως; εἰ τὰ ἀγαθὰ ἐδεξάμεθα
ἐκ χειρὸς Κυρίου, τὰ κακὰ οὐχ ὑποίσομεν; ἐν
πᾶσι τούτοις τοῖς συμβεβηκόσιν αὐτῷ οὐδὲν ἥμαρτεν
Ἰὼβ τοῖς χείλεσιν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.
Ιωβ. 2,10 Ο Ιωβ παρετήρησεν αυτήν κατάματα και είπε· “διατί
ωμίλησες κατ' αυτόν τον τρόπον, ως εάν είσαι μία από τας απερισκέπτους και
ανοήτους γυναίκας; Εάν τα αγαθά ευχαρίστως εδέχθημεν από τα χέρια του Κυρίου,
τας θλίψεις και τας συμφοράς δεν θα τας υπομείνωμεν;” Εις όλας αυτάς τας
συμφοράς, που επέπεσαν εναντίον του, ο Ιώβ δεν ημάρτησε καθόλου και δεν εβγήκε
λόγος παραπόνου από τα χείλη του εναντίον του Θεού.
Ματθ. 26,6 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ
γενομένου ἐν Βηθανίᾳ ἐν οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ
λεπροῦ,
Ματθ. 26,6 Οταν δε ο Ιησούς ήλθε εις την Βηθανίαν, εις την οικίαν
Σιμωνος του λεπρού,
Ματθ. 26,7 προσῆλθεν αὐτῷ
γυνὴ ἀλάβαστρον μύρου ἔχουσα βαρυτίμου, καὶ κατέχεεν ἐπὶ
τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἀνακειμένου.
Ματθ. 26,7 προσήλθε εις αυτόν μία γυναίκα με ένα δοχείον από
αλάβαστρον γεμάτο από μύρον πολύτιμον και έχυνε αυτό άφθονον εις την κεφαλήν
του, καθώς αυτός είχε καθίσει εις την τράπεζαν του φαγητού.
Ματθ. 26,8 ἰδόντες δὲ οἱ
μαθηταὶ αὐτοῦ ἠγανάκτησαν λέγοντες· εἰς τί ἡ
ἀπώλεια αὕτη;
Ματθ. 26,8 Οι δε μαθηταί, όταν είδαν τούτο, ηγανάκτησαν και
έλεγαν· “διατί χάνεται ματαίως το πολύτιμον αυτό μύρον;
Ματθ. 26,9 ἠδύνατο γὰρ τοῦτο
τὸ μύρον πραθῆναι πολλοῦ καὶ δοθῆναι τοῖς
πτωχοῖς.
Ματθ. 26,9 Διότι θα ημπορούσε αυτό να πωληθή αντί πολλών χρημάτων
και να δοθή το αντίτιμον στους φτωχούς”.
Ματθ. 26,10 γνοὺς δὲ ὁ
Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· τί κόπους παρέχετε τῇ
γυναικί; ἔργον γὰρ καλὸν εἰργάσατο εἰς ἐμέ.
Ματθ. 26,10 Ο Ιησούς όμως αντελήφθη την δυσφορίαν των και τους είπε·
“διατί στενοχωρείτε την γυναίκα; Διότι αυτή έκαμε εις εμέ ένα καλόν και
αξιέπαινον έργον.
Ματθ. 26,11 τοὺς πτωχοὺς γὰρ
πάντοτε ἔχετε μεθ᾿ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ
πάντοτε ἔχετε.
Ματθ. 26,11 Διότι τους πτωχούς τους έχετε πάντοτε μαζή σας και
ημπορείτε, οπόταν θέλετε να τους βοηθήτε, εμέ όμως δεν θα με έχετε πάντοτε μαζή
σας.
Ματθ. 26,12 βαλοῦσα γὰρ αὕτη
τὸ μύρον τοῦτο ἐπὶ τοῦ σώματός μου, πρὸς τὸ
ἐνταφιάσαι με ἐποίησεν.
Ματθ. 26,12 Διότι αυτή η γυναίκα, που έχυσε το μύρον τούτο στο σώμα
μου, το έκαμε σαν προετοιμασίαν δια τον ενταφιασμόν μου.
Ματθ. 26,13 ἀμὴν λέγω ὑμῖν,
ὅπου ἐὰν κηρυχθῇ τὸ εὐαγγέλιον τοῦτο ἐν
ὅλῳ τῷ κόσμῳ, λαληθήσεται καὶ ὃ ἐποίησεν
αὕτη εἰς μνημόσυνον αὐτῆς.
Ματθ. 26,13 Σας διαβεβαιώνω δε, ότι οπουδήποτε και αν κυρηχθή το
ευαγγέλιον τούτο-και θα κηρυχθή εις όλον τον κόσμον-θα διαλαληθή επίσης και
αυτό που έκαμε σήμερον αυτή εις αλησμόνητον ανάμνησίν της”. (Καθε προσφορά, που
γίνεται προς τον Κυριον από ευλαβή και αφωσιωμένην καρδίαν, αποκτά αιωνίαν
αξίαν).
Ματθ. 26,14 Τότε πορευθεὶς εἷς
τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πρὸς
τοὺς ἀρχιερεῖς εἶπε·
Ματθ. 26,14 Τοτε ένας από τους δώδεκα, ο λεγόμενος Ιούδας
Ισκαριώτης, επήγε προς τους αρχιερείς και είπε·
Ματθ. 26,15 τί θέλετέ μοι δοῦναι,
καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; οἱ δὲ
ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια.
Ματθ. 26,15 “τι θέλετε να μου δώσετε και εγώ θα σας τον παραδώσω;”
Εκείνοι δε του εμέτρησαν τριάκοντα αργυρά νομίσματα.
Ματθ. 26,16 καὶ ἀπὸ
τότε ἐζήτει εὐκαιρίαν ἵνα αὐτὸν παραδῷ.
Ματθ. 26,16 Και από τότε εζητούσε ευκαιρίαν, δια να τον παραδώση
(σύμφωνα με τας οδηγίας των αρχιερέων).
