Ο βίος του ανθρώπου είναι μαρτύριον, καθ’ ην στιγμήν εξεπέσαμεν εκ της
αληθινής ευτυχίας, τώρα τρυγούμεν τον καρπόν της παρακοής, «ακάνθας και
τριβόλους ανατελεί σοι η γη» ( Γεν. 3,18 ) και η γη της καρδίας. Πως θα
γνωρίσωμεν ότι είμεθα εξόριστοι, ει μη εκ των θλίψεων και των βασάνων;
Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην έχη και κάτι που να τον θλίβη.
Θλίβονται και οι ευσεβείς χριστιανοί, μα έχουν εις το βάθος της ψυχής
των και την ελπίδα ότι μίαν ημέραν αι θλίψεις αι πολλαί θα τους
προξενήσουν και την μακαρίαν ανάπαυσιν.
