«Όταν ο άνθρωπος είναι βυθισμένος στην αμαρτία και δεν θέλει να βγει απ’
αυτή, μη του λες τίποτα. Μήπως όταν αμαρτάνει, σε ρωτάει; Όταν είναι σε
δύσκολη κατάσταση και δεν ξέρει τι να κάνει, τότε βοήθησέ τον.
Ποτέ άλλοτε! Ίσως οι συμβουλές σου να του κάνουν κακό, γιατί εσύ δεν
ξέρεις την πνευματική του κατάσταση. Στην πορεία προς την Ιερουσαλήμ,
ούτε συμβουλεύεις ούτε απαγορεύεις...»
»Αν δεις έναν αμαρτωλό, μην τον κατηγορήσεις. Ο Κύριος λέει: “Η κρίση
είναι θέμα δικό Μου. Εγώ είμαι Αυτός που θα κρίνει τους ανθρώπους. Ποιος
είσαι εσύ, ο άνθρωπος, που θα τον κρίνεις αντί για Μένα;” (βλ. Ρωμ. 12,
19). Με την κατάκριση εξυψώνεις τον εαυτό σου και ο Θεός μετά σε
αποστρέφεται. Όμως, “όποιος υψώσει από μόνος του τον εαυτό του, αυτός θα
ταπεινωθεί· και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του μπροστά στα μάτια του
Θεού, αυτός θα υψωθεί” (βλ. Ματθ. 23, 12). Όταν κατακρίνεις κάποιον
πεσμένο, κατακρίνεις τον Κύριο. Αν δεις στον δρόμο έναν ληστή, μια
πόρνη, έναν μέθυσο, μη τους κατακρίνεις. Διότι ο Κύριος τούς άφησε στις
επιθυμίες τους. Αυτοί οι ίδιοι πρέπει να βρουν τον δρόμο του Κυρίου και
να μετανοήσουν. Όμως, τις δικές σου επιθυμίες τις συγκρατεί ο Θεός,
γιατί αν σε αφήσει να πέσεις σε χειρότερες, δεν θα μπορέσεις να βγεις
από αυτές και θα καταστραφείς. Γι’ αυτό, μη καυχιέσαι για τον εαυτό σου.
Τον άνθρωπο που είδες ότι αμάρτησε, τον είδες ότι μετανόησε; Όπως η
κλωστή πρέπει να περάσει από τη βελόνα, έτσι και ο άνθρωπος παθαίνει
ό,τι ακριβώς κατέκρινε...»
