Ένας άνθρωπος βάδιζε στο
δάσος. Ήθελε να διαλέξει ένα καλό δέντρο, απ’ όπου θα έβγαζε δοκάρια για
τη σκεπή του σπιτιού του. Εκεί είδε δύο δέντρα, το ένα δίπλα στο άλλο.
Το ένα ήταν ίσιο, λείο και ψηλό, αλλά το εσωτερικό του, ο πυρήνας του,
ήταν σάπιο. Το άλλο είχε ανώμαλη επιφάνεια κι ο κορμός του έδειχνε
άσχημος. Το εσωτερικό του όμως ήταν γερό. Ο άνθρωπος αναστέναξε και
είπε: «Σε τι μπορεί να μου χρησιμέψει το ψηλό και ίσιο αυτό δέντρο, αφού
το μέσα του είναι σάπιο κι ακατάλληλο για δοκάρια; Το άλλο μοιάζει
ανώμαλο, άσχημο, αλλά τουλάχιστο το μέσα του είναι γερό. Έτσι, αν
καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορώ να το διαμορφώσω και να το
χρησιμοποιήσω για δοκάρια στο σπίτι μου». Και χωρίς να το σκεφτεί
περισσότερο, διάλεξε το δέντρο εκείνο, το γερό.
Το ίδιο θα κάνει κι ο Θεός για να ξεχωρίσει δύο ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στο ναό Του. Δε
θα διαλέξει εκείνον που φαίνεται επιφανειακά δίκαιος, αλλά τον άλλον,
εκείνον που η καρδιά του είναι γεμάτη με την αληθινή δικαιοσύνη του Θεού.
Οι υπερήφανοι έχουν τα μάτια τους διαρκώς υψωμένα προς το Θεό. Οι
καρδιές τους όμως είναι κολλημένες στη γη. Αυτοί δεν ευαρεστούν στο Θεό.
Ευάρεστοι στο Θεό είναι οι ταπεινοί άνθρωποι, οι
πράοι, που έχουν τα μάτια τους χαμηλωμένα στη γη, μα οι καρδιές τους
είναι γεμάτες ουρανό. Ο Δημιουργός προτιμά τους ανθρώπους που ομολογούν στο Θεό τις αμαρτίες τους, όχι τα καλά τους έργα.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
