Παπαχαράλαμπος
Διονυσιάτης
Ἀφοῦ,
λοιπόν,
ὅπως
εἴπαμε,
ὁ
Γέροντας
ἀπαγόρευσε
αὐστηρά
στόν
ἀρχάριον
ἀγωνιστήν
τίς
πολλές
γονυκλισίες,
τότε
ὁ
ἀθλητής
τοῦ
Χριστοῦ
προβληματιζόταν,
πῶς
νά
ἐξαγοράση
πιό
ἐποικοδομητικά
τόν
καιρόν
του.
Ὥριμος
ἀπό
τόν κόσμον καί ἀρκετά ἔμπειρος, ἀλλά
καί μελετημένος, ἐννόησεν ἤδη ἐμπράκτως
πόσην ἀξίαν ἔχει ἡ ὑπακοή, ἡ προθυμία,
ἀλλά καί θυσία ὑπέρ τῶν ἄλλων. Ἐννόησεν
ἀκόμα πόσος καρπός δρέπεται ἀπό τίς
κατσάδες, καταφρονήσεις, περιφρονήσεις
κλπ. Ἀκόμα κατάλαβε, ὅτι ἐφ᾿ ὅσον
αἰσθάνεται ἄνετες τίς δυνάμεις του,
ἀντί γιά γονυκλισίες, καλύτερα εἶναι
νά ἀναλώση ὅλην τήν ἀγρυπνίαν μέ
συνεχεῖς ὀρθοστασίες, μέ τήν
ὑπερκοπιαστικήν ἐκείνην αὐτοσυγκέντρωσιν,
ὥστε σάν σκληρός τύραννος ν᾿ ἀπαγορεύη
στόν νοῦ του νά ἐξέρχεται ἀπό τό καθαρό
νόημα τῆς μονολογίστου εὐχῆς
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», «Ὑπεραγία
Θεοτόκε»,
εἴτε ὅ,τι ἄλλου εἴδους ἀμέσου κοινωνίας
μετά τοῦ Δημιουργοῦ μας.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/