«Αγιασθήτω το όνομά σου».
Στούς αμαρτωλούς, λοιπόν, δόθηκε η Κυριακή Προσευχή.
Αυτοί διδάσκονται να ζητούν πρώτα απ’ όλα από τον Θεό, τον Πατέρα τους, να αναγνωρίζεται
η αγιότητά Του, να δοξάζεται τό όνομά Του: «αγιασθήτω το όνομά σου». Μ’ αυτό το
αίτημα ο άνθρωπος ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός, πεσμένος, καί ζητάει τη δωρεά
της αληθινής μετάνοιας.
«Αγιασθήτω το όνομά σου» στον ναό της ψυχής μου. Τό
ζητάω αυτό, γιατί δεν τό βρίσκω μέσα μου. Τό αντίθετο βρίσκω: Θλιβερή υποδούλωση
στην αμαρτία καί στα πονηρά πνεύματα, τά πνεύματα πού επινόησαν την αμαρτία, μέ
μόλυναν μέ την αμαρτία, μέ αιχμαλώτισαν καί εξακολουθούν να μέ κρατούν
αιχμάλωτο μέσω της αμαρτίας. Στήν ψυχή μου φωλιάζουν λογισμοί κακοί καί
αισθήματα εμπαθή. Μπαίνουν, άραγε, απ’ έξω ή γεννιούνται μέσα της; Δεν ξέρω.
Αυτό πού ξέρω είναι ότι εμφανίζονται ανεμπόδιστα καί εγκαθίστανται κυριαρχικά. Δεν
έχω τή δύναμη να απομακρύνω τέτοιους λογισμούς καί τέτοια αισθήματα, αν καί
γνωρίζω ότι παροργίζουν τόν Θεό, πού τά αποστρέφεται, καθώς μ’ αυτά βλασφημείται
τό πανάγιο όνομά Του. Εξαιτίας τους παραμένω αλλότριος τού Θεού. Μού χρειάζεται
εξαγνισμός. Μού χρειάζεται μετάνοια.
