Λέγαμε
τήν προηγούμενη φορά γιά τήν πλάση τοῦ
ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό κατ’ εἰκόνα καί
καθ’ ὁμοίωση
Αὐτοῦ,
γιά τήν πορεία τοῦ ἀνθρώπου λόγω τῆς
πτώσης σέ μία, θά λέγαμε, κατάσταση
ὑποδούλωσης στόν πονηρό καί στήν
συνέχεια γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ
ἀνθρώπου μέσω τοῦ Χριστοῦ, μέσω τοῦ
ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ ἀπό
αὐτή τήν δουλεία στόν διάβολο. Αὐτό τό
γεγονός εἶναι πού γιορτάζουμε καί τώρα
στήν Ἀνάσταση, τήν ἀπελευθέρωση τοῦ
ἀνθρώπου ἀπό τήν δουλεία στόν πονηρό.
Λέμε
ὅτι ὁ Χριστός μας μέ τόν θάνατό Του
νίκησε τόν θάνατο. «Θανάτῳ θάνατον
πατήσας». Ἑπομένως γιά τόν χριστιανό
δέν ὑπάρχει θάνατος, ὅταν αὐτός εἶναι
ἑνωμένος μέ τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί
τά νεκροταφεῖα πρέπει νά τά λέμε
κοιμητήρια. Ὑπάρχει καί ἕνα ποντιακό
ἔθιμο νά κάνουν τραπέζι πάνω στούς
τάφους. Αὐτό εἶναι πολύ ὡραῖο, γιατί
δείχνει ὅτι ὁ χριστιανός πλέον δέν
φοβᾶται τόν θάνατο καί τόν τάφο, γιατί
ὅπως ἀκοῦμε καί στόν κατηχητικό λόγο
τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου τήν
ἡμέρα τῆς Ἀναστάσης, «νεκρός οὐδείς
ἐπί μνήματος».
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
