— Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ συνεργασθῶ μ’ αὐτὸν τὸν ἀδελφό… Εἶναι γκρινιάρης.
— Μωρέ, ἐσὺ ἔχεις ἐγωισμό. Τὸ ξέρεις; Ἀπ’ αὐτὸν τὰ παθαίνεις ὅλα.
— Τὸ ξέρω, Γέροντα, τὸν ἔχω ἀπὸ μικρός. Εὔχεσθε νὰ μοῦ δώσει ὁ Θεὸς ταπείνωση στὴν καρδιά μου.
— Ὅταν ἡ καρδιὰ ἔχει τὴν ἁγία ταπείνωση, ὅλα τὰ βλέπει καλὰ καὶ ζεῖ στὴν ἐπίγειο Ἄκτιστο Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τώρα.
Ταπείνωση ὄχι αὐτὴ ποὺ τὴ λέμε μὲ λόγια, οὔτε αὐτὴ ποὺ νομίζουμε ὅτι
ἀποκτήσαμε. Ἡ ταπείνωσις ἡ Ἁγία, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή. Τὸ δίνει
ὁ Θεός, ὅταν εὕρει καθαρὴ προετοιμασία. Τότε ἐπιβλέπει μὲ εὐχαρίστηση
καὶ ἕλκει τὴν ψυχὴ αὐτὴ πρὸς ἑαυτόν.
Λοιπὸν κι ἐσὺ μὴ λὲς αὐτὸς εἶναι γκρινιάρης, αὐτὸς ζηλιάρης, αὐτὸς
θυμώνει κ.λπ. Μὴ λὲς δὲν μπορῶ νὰ κάνω μαζί του, δὲν κάνω ποτέ.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/