Παπαχαράλαμπος
Διονυσιάτης
Ἐκεῖ
πού ψάρευε κάπου-κάπου ὁ ἀδελφός αὐτός
μέ καμμιά μπετονιά στούς πιό ἀπόκρημνους
θαλασσινούς βράχους τῆς Ν. Σκήτης, ἔτυχε
νά γνωρίση ἕνα γεροντάκι, πού ἦταν στό
ἐπάγγελμα ψαρᾶς. Εἶχε καί μιά ὡραία
βαρκούλα, ἀλλά λόγω γήρατος, ἀδυνατοῦσε
νά τήν μεταχειριστῆ.
Ὁ
ψαρᾶς λοιπόν τῆς συνοδείας π. Ν., λίγο
ἄς ποῦμε λυπήθηκε τό γεροντάκι πού δέν
εἶχε κανένα νά τόν κοιτάξη, λίγο ἄς
ποῦμε ὅτι ὀρέχθηκε καί τήν βαρκούλα,
τί σκέφτηκε;
Πάει
στόν Γέροντα Ἰωσήφ καί τόν ἐκλιπαρεῖ
νά γηροκομήσουν τό γεροντάκι, μέ μόνο
ἀντάλλαγμα νά κερδίσουν τήν βαρκούλα,
πού τόσον εἶχαν ἀνάγκη. Ὁ σοφός ὅμως
Γέροντας τοῦ ἀπαντᾶ:
- Λεῖψε ἀπό τό ψυχικό, νά μή σέ βρῆ τό κρῖμα.
Ὁ
ἄλλος ὅμως δέν τό βάζει καί κάτω.
- Ἄντε, Γέροντα, τί ὡραῖα! θά σᾶς φέρνω καί φρέσκα ψαράκια ....
http://hristospanagia3.blogspot.gr/