«Ἑαυτούς
καί
ἀλλήλους
καί
πᾶσαν
τήν
ζωήν
ἡμῶν
Χριστῷ
τῷ
Θεῷ
παραθώμεθα»
“Εὐχή
τῆς
Ἐκκλησίας”
Παπαχαράλαμπος
Διονυσιάτης
Τήν
ἄλλην
ἡμέρα,
ἀφοῦ
ἐκοινώνησε,
ἀναμένει
νηφάλια
ἀλλά
καί
μέ
σχετικήν
ἀγωνίαν
τήν
ὥραν
τῆς
ἐξόδου.
Γνωρίζει
ὁ
Γέροντας
ὅτι
ἤδη
«τά
πάντα
τετέλεσται»
(Ματθ.
Κς΄
:1).
Μένει
πλέον
νά
παραδώση,
ὡς
παρακαταθήκην
στά
τέκνα
του,
τίς
τελευταῖες
συμβουλές.
Καλεῖ
ἕνα
ἕκαστον
ξεχωριστά.
Φθάνει
ἡ
σειρά
τοῦ
παπα-Χαράλαμπου.
Τόν
καλεῖ
ἰδιαιτέρως
καί
τοῦ
λέγει:
- Παπα-Χαράλαμπε, μ᾿ ἀκοῦς;
- Σ᾿ ἀκούω, Γέροντα.
- Νά κόψης τήν μέριμνα.
Βάζει
μετάνοια
ὁ
παπα-Χαράλαμπος
καί
φεύγει.
Πρίν
ὅμως
βγῆ
ἔξω,
ἀκούει
ξανά:
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
