Παπαχαράλαμπος
Διονυσιάτης
Ὅταν
τήν
ἄνοιξιν
τοῦ
1964
πρωτοεπισκέφθηκα
τόν
Γέροντά
μου,
ἦταν
ἀκόμα
μόνος
του.
Ὡστόσο
λειτουργοῦσε
κάθε
νύχτα
μέ
τήν
βοήθειαν
τοῦ
παπποῦ
Ἀρσενίου
καί
τοῦ
παραδελφοῦ
του
Μοναχοῦ
Ἰωσήφ
(νῦν
Βατοπαιδινοῦ).
Μέ
τό πρόγραμμα αὐτό ὁ ἀείμνηστος ἐφάρμοζε
πιστά τήν ἐντολήν τοῦ Γέροντός του:
«παπα-Χαράλαμπε,
νά
κόψης
τήν
μέριμνα».
Μέ
τό
ἡσυχαστικό
αὐτό
πρόγραμμα
ὁ
ἀείμνηστος
τολμῶ
νά
πῶ
ὅτι
ἐμεγαλούργησε.
Ἐγνώρισε
καταστάσεις
πνευματικές
τίς
ὁποῖες
μόνο
στούς
βίους
τῶν
μεγάλων
ἁγίων
συναντοῦμε.
Ἡ
φλόγα
τῆς
ἀδιαλείπτου
εὐχῆς
καί
τοῦ
ἔνθεου
ἔρωτα
ὡς
ἄλλη
χαλδαϊκή
κάμινος
ἔκαιε,
ἀλλά
δέν
κατέκαιε
τήν
καρδιάν
του.
Ἀνεξίτηλες
παρέμεναν
ἐκεῖνες
οἱ
ὁλονύκτιες
κοπιαστικές
ἀγρυπνίες.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/