Το κάθε μοναστήρι έχει θέσει έναν από τους μοναχούς του στο διακόνημα του προσφοράρη.
Δηλαδή στου διακονητή για στην παραγωγή πρόσφορων για την Θεία Λατρεία.
Έτσι και στην μονή των Σπηλαίων του Κιέβου ο τότε ηγούμενος Ποιμήν του
μοναστηριού έθεσε αυτό το διακόνημα στον μοναχό Σπυρίδωνα τον μετέπειτα
Όσιο της εκκλησίας μας.
Ο Όσιος Σπυρίδων ο προσφοράρης πήγε στην Μονή των Σπηλαίων του Κιέβου
γύρω στο 1139 μ.Χ., απλός, άκακος, απονήρευτος έμοιαζε σα μικρό παιδί.
Καταγόταν από μία πολύ φτωχή οικογένεια και ήτο αγράμματος.
Αυτό τον γέμιζε θλίψη και ζητούσε στην προσευχή του να του δώσει ο Θεός
δύναμη και φώτιση να μάθει ανάγνωση για να μπορεί να διαβάζει τα ιερά
κείμενα.
Πράγματι, με πολύ προσπάθεια και επιμονή, σε πολύ λίγο χρόνο έμαθε να
διαβάζει. Ήταν απερίγραπτη η χαρά του που μπορούσε πια να μελετά τις
Γραφές και τους βίους των Αγίων.
Έμαθε απ' έξω ολόκληρο το Ψαλτήρι και το έλεγε με ευλάβεια και κατάνυξη τις ώρες του διακονήματός του.
Ταπεινός, γεμάτος ανεξικακία, ακτήμων με άγρυπνη προσευχή και με πολύ ζήλο ο Σπυρίδων πρόκοβε πολύ στα πνευματικά.
