Εἰκόνα τοῦ «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»
Ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Χριστιανικὴ ἠθικὴ ΙΙ», τοῦ Γεωργίου Ἰ. Μαντζαρίδη, καθηγητὴ Θεολογικῆς ΑΠΘ
Ἀπαράδεκτη ἀπὸ χριστιανικὴ ἄποψη
εἶναι ἡ εὐθανασία α) ὡς σκόπιμη παρέμβαση γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ἀνίατη
ἀσθένεια ἢ ἀνυπόφορους σωματικοὺς ἢ ψυχικοὺς πόνους καὶ β) ὡς διακοπή προσφορᾶς
τῶν μέσων ἐπιβιώσεως γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό. Ἡ πρώτη μορφὴ εὐθανασίας, ποὺ
χαρακτηρίζεται καὶ ὡς ἐνεργητικὴ εὐθανασία, ἀποτελεῖ μορφὴ αὐτοκτονίας ἢ ὑποβοηθούμενη
αὐτοκτονία, ὅταν γίνεται μὲ τὴ θέληση τοῦ ἀσθενοῦς, ἢ φόνου, ὅταν γίνεται χωρὶς
τὴ θέλησή του. (Ἐξάλλου ἡ αὐτοκτονία ἔρχεται σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴ ρητὴ ἐντολὴ τοῦ
Θεοῦ «οὐ φονεύσεις». Στὴν πατερικὴ γραμματεία ἡ αὐτοκτονία χαρακτηρίζεται ὡς ἁμάρτημα
βαρύτερο ἀπὸ τὸν φόνο, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἀρνεῖται νὰ προπέμψει τοὺς αὐτόχειρες μὲ
νεκρώσιμη ἀκολουθία, ἑξαιρώντας τοὺς ψυχικὰ ἀσθενεῖς). Ἡ δεύτερη μορφή, ποὺ
χαρατκτηρίζεται καὶ ὡς παθητικὴ εὐθανασία, δὲν μπορεῖ νὰ μὴ διαφοροποιεῖται ἀπὸ
τὴν πρώτη. Τέλος ὑπάρχει καὶ ἡ ἔμμεση εὐθανασία, ποὺ ἐπέρχεται ὡς μὴ ἐπιδιωκόμενη
παρενέργεια ἀπὸ τὴ χρήση...
φαρμάκων γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ ἀφόρητου
πόνου.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
