Απόσπασμα από το βιβλίο: «ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ»
Βρισκόμουν στην μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους. Ένα πολύ όμορφο,
παραθαλάσσιο μοναστήρι, κάμποσες μέρες φιλοξενούμενος. Ένα απόγευμα
έπιασα κουβέντα με κάποιον σεβάσμιο μοναχό.
Ήμασταν μόνοι στη βιβλιοθήκη που υπάρχει στο αρχονταρίκι της μονής.
Γέροντα, θέλω να με μάθετε να προσεύχομαι, του είπα κάποια στιγμή. Να
προσεύχεσαι; με ρώτησε με απορία. Επηρεασμένος από τα ινδουιστικά,
φανταζόμουν ότι θα υπάρχει κάποια ιδιαίτερη μέθοδος, κάποια τεχνική...
κάτι σαν τον διαλογισμό.
Ναι γέροντα, τι πρέπει να κάνω για να προσευχηθώ; Τί να πώ; πως πρέπει
να κάτσω; Κατάλαβε την μεγάλη μου άγνοια, αλλά δεν έδειξε τίποτα. Να,
κοίτα να δεις... απλά. Πρέπει να είσαι απλός. Θα κάτσεις ήσυχα σε μια
γωνιά και θα μιλήσεις στον Χριστό σαν να ήταν κοντά σου και να σε
άκουγε. Είναι μπροστά και σε ακούει... θα τα πεις σαν να μιλούσες σε
κάποιον φίλο σου. Καθώς όμως συνέχιζε να μου μιλάει, ένιωσα κάτι κακό,
περίεργο, να πέφτει πάνω μου και να με αλλοιώνει ψυχικά. Τον διέκοψα.
Γέροντα, τώρα που μου μιλάτε, κάτι περίεργο μου συμβαίνει, κάτι με
εμποδίζει. Έχει αλλάξει το μυαλό μου. Σας βλέπω κάπως... διαφορετικά. Με
κοίταξε με ανησυχία. Δεν πειράζει παιδί μου, θα τα πούμε αύριο. Πάνε
τώρα να ξεκουραστείς...
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
