Διηγείται ο
καλλιτέχνης κ. Α.Σ. ότι απ’ όταν ήτο παιδί ηλικίας 10 ετών, δηλ. τό 1925
περίπου, ήρχετο κατ’ έτος είς την διαλελυμμένην τότε Μονήν καί επαραθέριζεν
μετά της μάμης του κατά τούς μήνας Ιούλιον, Αύγουστον καί Σεπτέμβριον. Τότε
παρέμενεν εν τη Μονή φύλακας καί κανδηλάπτης ο Βασ. Παπάζογλου (Σπετσιέρης), τον
όποιον αναφέρει ο Μελ. Μπεναρδής εις τα «Ψήγματα Μεγαρικών». Μίαν φοράν κάποια
γυναίκα ονόματι κ. Λαζαράτου, ήλθεν από μακριά μέ πολύν ζήλον καί μέ την ταλαιπωρίαν
των μέσων εκείνης της εποχής καί εν συνεχεία πεζοπορώντας εις το Μοναστήρι τον
Σεπτέμβριον μήνα διά να πάρη ρόδι. Όμως, η εποχή είχεν παρέλθη καί ελυπήθη
πολύ. Τότε ο μικρός, ως εκ θείου φωτισμού, συλλυπούμενος
την γυναίκα έτρεξε καί ήρχισε να ψάχνη, όπισθεν του Ιερού Βήματος κάποια ξηρά
φύλλα δένδρων, όπου παραδόξως ευρήκεν ένα μόνον ρόδι καί τό έδωσε εις την
γυναίκα, η οποία με δάκρυα χαράς τό έλαβε καί ανεχώρησεν, δοξάζουσα τον
"Αγιον.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/