Είναι πράγματι
ψυχικός άθλος, όταν ένας άνθρωπος, ενώ βρίσκεται στην γεροντική ηλικία
και έχοντας μεγαλώσει παιδιά, καταλήξει σε γηροκομείο, να καταφέρει ν’
αποβάλλει από την ψυχή του την πικρία της εγκατάλειψης. Και όχι μόνον
αυτό, αλλά να δικαιολογεί τα παιδιά του πώς δεν ήθελαν να τον πάνε στο
Γηροκομείο, αλλά τους ανάγκασαν οι περιστάσεις!
Μεγάλη αρετή ανεξικακίας, καρτερίας, χριστιανικής μεγαλοψυχίας!
Λίγοι αριστεύουν στο ψυχικό αυτό άθλημα. Κι όμως, θα ήταν τόσο ωφέλιμο
για την ψυχή τους να το επιτύχουν όλοι! Ανεξάρτητα αν τα παιδιά πρέπει
να κάνουν το παν για ν’ αποφύγουν αυτή τη λύση, που συνήθως
πικραίνει πολύ τους γονείς, στους οποίους οφείλεται τιμή, στοργή και
κατανόηση. Το γήρας είναι γεγονός πώς έχει ανάγκη στοργικών Κυρηναίων
και όχι αδιάφορων και μερικές φορές κι άσπλαχνων επαγγελματιών…
Πάντως , ο παππούς αυτής της αληθινής ιστορίας ήταν ένας απ’ αυτούς
τους αγιασμένους γέροντες, που είναι γεμάτοι στοργή, καρτερία,
ανεξικακία!
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
