Κατά
την διάρκεια τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου έπεσε (όπως και τό μεγαλύτερο μέρος τού
ελληνικού λαού) στην δίνη της στερήσεως και της φτώχειας. Στερήθηκε και αυτό ακόμη
τό ψωμί και έφθασε σε σημείο να παρακαλεί τον Κύριο να την πάρει από την ζωή.
Όμως η πρόνοια τού Θεού μεριμνούσε για εκείνη μέ θαυμαστά σημεία: έξω από την
πόρτα της επί έξι μήνες φύτρωναν χόρτα, μέ τα οποία τρεφόταν εκείνη και έτρεφε
ένα φυματικό κορίτσι. Η έλλειψη δυναμωτικών τροφών την έφερε σε κατάσταση
γενικής αδυναμίας και εξαντλήσεως. Ο πνευματικός της όμως την βοήθησε και
ζήτησε από τούς ενορίτες την ενίσχυση της ορφανής 19χρονης κόρης.
Όταν κάποτε
έφθασε στον θάνατο από την πείνα, την κακουχία και την υγρά πλευρίτιδα, δέχθηκε
την επίσκεψη της Αγίας Παρασκευής, η οποία την σκέπασε μέ το παπλωματάκι της, την
ζέστανε και την θεράπευσε.
