Ένας μεγάλος ασκητής, ο
στάρετς Σεραφείμ του Σάρωφ, είπε ότι πρέπει να υπομένουμε τα ελαττώματά
μας έτσι όπως υπομένουμε και των συνανθρώπων μας τα ελαττώματα. Να
αντιμετωπίζουμε με συγκατάβαση τις αδυναμίες και τις ατέλειες της ψυχής
μας, χωρίς ωστόσο να πέφτουμε στη νωθρότητα και την αμέλεια. Απεναντίας,
μάλιστα, ν’ αγωνιζόμαστε με ζήλο για την διόρθωση και την πνευματική
προκοπή μας.
“Το να ταράζεται κανείς, όταν ενοχλείται από κάποιο πάθος,
είναι σημάδι αγνωσίας και υπερηφάνειας”, αποφαίνεται ένας από τους
πατέρες, “και αυτό προέρχεται από την άγνοια της καταστάσεώς του και από
τη φυγοπονία του. Το καλύτερο, λοιπόν, είναι, γνωρίζοντας τα μέτρα του
με ταπείνωση, να υπομένει με προσευχή, ώσπου να τον ελεήσει ο Θεός”.
Κάτω από το φως του λόγου του Θεού πρέπει να εξετάσουμε τη στάση μας
απέναντι στα πάθη και τις αδυναμίες μας, για ν’ αποκτήσουμε ορθή γνώση
του εαυτού μας και να τον κατευθύνουμε αλάθητα με βάση αυτή την ορθή
γνώση.
Ο άνθρωπος “μέσα στις ανομίες συλλαμβάνεται και μέσα στις αμαρτίες γεννιέται”. Τα πάθη, οι αμαρτωλές αδυναμίες τόσο της ψυχής όσο και του σώματος, αποτελούν σύμφυτα χαρακτηριστικά του μεταπτωτικού ανθρώπου.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
