Ατμοπλοϊκώς
στην Θεσσαλονίκη
Τα Χριστούγεννα του 1918, όταν ήμουν είκοσι δύο
χρόνων, ευρισκόμουν σε αγρυπνία στο μοναστήρι της άγιας Σκεπής του Κίεβου. Η
Χάρις του Κυρίου ξεχείλισε από την ψυχή μου, ενώ αγγελική ηδονή και άγια χαρά
πλημμύρισαν την καρδιά μου. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, για μερικές ώρες ήμουν
εξαντλημένη. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν για το μυστικό πού έκρυβα μέσα μου.
Είχα
αποφασίσει να αφιερωθώ στον Θεό.
Η κατάσταση πού επικρατούσε στην χώρα μου δεν μου επέτρεπε να γυρίσω πίσω, ώστε
να τελειώσω τις σπουδές μου. Έχοντας ήδη διανύσει τα τέσσερα από τα πέντε έτη
στήν ιστορική και φιλολογική σχολή, οι γονείς μου αποφάσισαν να με στείλουν
στήν Ρώμη -όπου και διέμενε η θεία μου- προκειμένου να συνεχίσω τις σπουδές μου
και να ολοκληρώσω την γνώση μου στις ξένες γλώσσες.
Εκείνον
τον καιρό, η Κυβέρνηση του Κιέβου ήταν Αυστριακή. Έτσι, μπόρεσα να εφοδιαστώ με
διαβατήριο, ενώ στο Ιταλικό προξενείο μου εξέδωσαν την άδεια διαμονής. Πήρα
μαζί μου μερικά πράγματα και χρήματα και ξεκίνησα για την Οδησσό. Οι στοργικοί
γονείς μου δεν αντιλήφτηκαν ότι εγκατέλειπα το σπίτι οριστικά.
Διαβάστε περισσότερα »
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
