Προς τον Άγιο Νικόλαο
Πριν ξεκινήσω, όμως, για την Σερβία αποφάσισα να
πάω να προσκυνήσω τα ιερά λείψανα του Αγίου Νικολάου, στο Μπάρι. Ήθελα να
ζητήσω την βοήθεια και την ευλογία του για τον περαιτέρω αγώνα μου στήν ζωή. Η
πίστη μου έδινε φτερά, για να πετάξω πάνω από τις δυσκολίες και να διανύσω όλες
τις αποστάσεις• και η ξενιτειά μου χάριζε την ζωογόνα εσωτερική ελευθερία.
Απολάμβανα την μακαριότητα της κατά Χριστό πτώχειας. Είχα Πατέρα μου τον Θεό,
και Εκείνος με προστάτευε και προνοούσε για εμένα, χωρίς εγώ να μεριμνώ για
τίποτα. Έχοντας πάντα ενώπιον μου τον Κύριο περνούσα πόλεις και χωριά. Ζούσα με
απλότητα, χωρίς εθιμοτυπίες και κοσμικές συμβάσεις. Συχνά, στις πόλεις πού
βρισκόμουν, καθόμουν στα σκαλοπάτια των σπιτιών παρατηρούσα την φύση και την
ζωή πού κρύβεται μέσα της• δοξολογούσα τον Θεό πού με εξήγαγε από την φυλακή
και το σκότος του κόσμου τούτου• και ένιωσα στήν καρδιά μου χαρά, ευγνωμοσύνη
και ελπίδα.
