Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑπομένη γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμη καὶ μαρτύριο,
πλημμυρίζει ἡ καρδιά του ἀπὸ θεία ἡδονή. Τὸ ἴδιο, καὶ ὅταν συμμετέχη στὸ
Πάθος τοῦ Κυρίου. Ὅσο δηλαδὴ σκέφτεται ὅτι ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ τὶς
ἁμαρτίες μας καὶ πονάει, τόσο ἀνταμείβεται μὲ θεία ἀγαλλίαση.
Πονάει‐ἀγάλλεται, πονάει‐ἀγάλλεται. Καὶ ὅσο περισσότερο πονάει, τόσο
μεγαλύτερη χαρὰ ἔχει. Νιώθει σὰν νὰ τὸν χαϊδεύη ὁ Χριστὸς καὶ νὰ τοῦ
λέη: «Μὴ στενοχωριέσαι, παιδάκι μου, γιὰ μένα».
Μιὰ ἀδελφὴ ἔλεγε: