–Θὰ
σοῦ τὸ πῶ, παιδί μου, γιὰ νὰ ἐνισχυθεῖς
στὴν πίστη ὅτι ὁ Κύριος
δὲν ἐγκαταλείπει τοὺς δικούς του,
ὅταν αὐτοὶ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη
στὴ στοργικὴ Πρόνοιά Του ἀφήνουν τοὺς
ἑαυτούς τους καὶ τὶς οἰκογένειές
τους στὰ χέρια Του...Μὲ τοῦτα τὰ λόγια ἄρχισε ὁ πατὴρ Ἰωάννης νὰ διηγεῖται σὲ πνευματικό του παιδὶ τὸ περιστατικὸ ἐκεῖνο ἀπὸ τὴν ἱερατική του ζωὴ καὶ διακονία, ὅταν νέος ἀκόμα ἀρχιμανδρίτης γυρνοῦσε τὰ χωριὰ τοῦ θεσσαλικοῦ κάμπου ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως.
–Πᾶνε χρόνια τώρα, ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σβήσει μέσα μου. Εἶναι κάτι ποὺ θὰ τὸ θυμοῦμαι σ’ ὅλη μου τὴ ζωή.
Κι ἄρχισε νὰ διηγεῖται:
