Κάποια αδελφή έλεγε
κάποτε θλιμμένη στο στάρετς Ζωσιμά:
-Τι να κάνω, γέροντα,
που νικιέμαι από τη γλώσσα μου και φλυαρώ και ματαιολογώ; Στεναχωριέμαι πολύ
γι’ αυτό και παίρνω κάθε τόσο απόφαση να διορθωθώ, αλλά πάλι πέφτω.
-Να θυμάσαι ότι, όπως
είπε ο Κύριος, για κάθε περιττό μας λόγο θα μας ζητηθεί ευθύνη την ημέρα της
Κρίσεως. Κατάφυγε στη βοήθειά Του. Και όποτε αμαρτάνεις να μετανοείς. Χίλιες
φορές έπεσες; Χίλιες να μετανοήσεις.
- Κάποιες φορές λέω
κάτι χρήσιμο ή ψυχωφελές. Ενώ όμως αρχίζω με πνευματικούς λόγους, σε λίγο,
χωρίς να το καταλάβω, ξεγλιστράω στην αργολογία ή την κατάκριση ή την
περιέργεια ή τον κομπασμό… Μετά από όλα αυτά με κυριεύει κατάθλιψη και
αθυμία. Τι να κάνω; Δεν μπορώ να διορθωθώ…
