4.
Η ταπεινοφροσύνη
(Ἡ
ἔννοια τῆς ταπεινοφροσύνης)
Ὁ
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
δίνει τόν ἑξῆς ὁρισμό γιά
τήν ταπεινοφροσύνη:
«Ταπεινοφροσύνη εἶναι
μιά συνεχής προσευχή μέ
δάκρυα καί πόνο. Διότι
αὐτή ἐπικαλεῖται τή
βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί δέν
ἀφήνει τόν ἄνθρωπο οὔτε
νά στηρίζεται ἀπερίσκεπτα
στή δύναμή του καί στή σοφία
του, οὔτε νά ὑπερηφανεύεται
ἐναντίον ἄλλου, τά ὁποῖα
εἶναι φοβερά νοσήματα,
ὀφειλόμενα στό πάθος τῆς
ὑπερηφάνειας».
Ἡ
ταπεινοφροσύνη εἶναι
τό ἐργαστήρι πού διαλύει
τά ἀρνητικά ἀποτελέσματα
τῆς ταπείνωσης στήν ὁποίαν
ὑποβάλλει στόν ἄνθρωπο
ἡ κακία τῶν δαιμόνων καί
τῶν ἀνθρώπων. Δηλαδή τήν
προσβολή, τόν ἐξευτελισμό,
τήν ἀδικία, τή συκοφαντία
πού θά ὑποστεῖ ὁ ταπεινός
ἄνθρωπος, ἐνεργοποιεῖ
τήν ταπεινοφροσύνη πού
σάν ἄλλο ἐργαλεῖο μετατρέπει
τήν ὀργή τήν ἐκδίκηση σέ
συγχωρητικότητα καί
ἀγάπη, ἀποφεύγοντας
ἔτσι τήν ἁμαρτία καί
πλήγώνει τό διάβολο στό
κέντρο τῆς καρδίας του.