«Πρέπει νὰ βοηθήσης τὸν ἑαυτόν σου»
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ µέ ἐνάρετους ἀνθρώπους εἶναι πνευµατικά ὠφέλιµη. Ὁ καλοπροαίρετος ἀκούει
τούς λόγους τους καί τήν ἐµπειρία τους καί πείθεται εὐκολότερα.
Συγχρόνως βλέπει τό φωτεινό τους πρόσωπο καί τήν ἐν γένει προσεκτική
συµπεριφορά τους καί παίρνει παράδειγµα, γιά νά κάνει τόν
πνευµατικό του ἀγώνα ἀποτελεσµατικότερο. Γεννιέται ὅµως τό ἐρώτηµα. Πόσοι ἀπό αὐτούς πού ἐπικοινωνοῦν µέ τούς ἐνάρετους εἶναι εἰλικρινεῖς καί καλοπροαίρετοι;
Κανένας δέν µπορεῖ νά ἀπαντήσει µέ σιγουριά. Ὅµως οἱ ἴδιοι οἱ ἐνάρετοι
λένε ὅτι εἶναι λίγοι ἕως ἐλάχιστοι. Οἱ περισσότεροι τούς
πλησιάζουν ἀπό περιέργεια καί ὄχι σπάνια ἀπό ἰδιοτέλεια. Γι᾿ αὐτό
παραµένουν πάντα οἱ ἴδιοι, χωρίς ἀλλαγή στό ἦθος.
Τό
νά ἀναθέτεις στό Θεό καί στόν ἐξοµολόγο τήν πνευµατική σου πρόοδο, χωρίς ὁ ἴδιος
νά προσπαθεῖς, εἶναι µάταιο. ∆έν πρόκειται νά προκόψεις καί ἡ σωτηρία εἶναι
πολύ µακριά. Τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐνίσχυση ἀπό τόν πνευµατικό τίς ἐξασφαλίζουµε,
ὅταν εἴµαστε ἀγωνιστές καί ὄχι ὅταν εἴµαστε ράθυµοι καί ἀναποφάσιστοί. Ἡ
προσευχή µας πρέπει νά εἶναι θερµή καί διαρκής. Ἡ µετάνοιά µας ζῶσα καί ἡ
πνευµατική δίψα µεγάλη.